Dagboek, begin maart 2010

Het is zover – S. is in Innsbruck voor zijn sollicitatie! Soms lijkt het allemaal zo snel te gaan, op andere momenten denk ik ‘was er maar vast duidelijkheid.’ We denken al zo lang aan het buitenland – zou het nu dan gaan gebeuren? Soms denk ik wel ‘waar begin ik aan?’ Oostenrijk – Duits praten, een stad in de bergen. Ik houd helemaal niet van bergen en al helemaal niet van sneeuw. Maar de stap daarna, naar Amerika, die lonkt. Stel je toch voor dat we daar over twee, drie jaar zitten! En hoe lang is twee jaar nou – kan ik eindelijk eens tijd maken voor die studie onderwijskunde. Minder gaan werken – want dat roep ik ook al jaren.

Ik ben ook al aan het kijken voor een spoedcursus Duits, al heb ik echt geen idee hoe ik die op dit moment ergens tussen kan passen. Eerst maar eens afwachten of het doorgaat. De sollicitatiebrief ging al in december de deur uit – zegt het dan iets over zijn kansen dat er nu pas een gesprek is? Natuurlijk moesten er hier ook dingen gebeuren waardoor het niet eerder kon – ‘even’ promoveren. Maar spannend blijft het wel. Want wat als het antwoord nee is? Dan zijn er nog geen echte alternatieven. Maar S. zegt dat er genoeg andere plekken zijn om te post-doccen. Al wil hij ook niet overal naartoe – de keuze voor Innsbruck is gemotiveerd door het gerenomeerde instituut en de bekende professor die er zit. Waarom zit de goede man niet in Parijs? Dan heb ik tenminste al een goede vriendin die me de weg kan wijzen en waar ik gezellig mee kan gaan lunchen. Londen was ook leuk geweest – Engels spreek ik tenminste wel. Maar helaas. Innsbruck is vast ook mooi. Wie weet kan ik wel leren skiën… Dat geloof ik zelf nog niet helemaal, maar goed.

Voor nu is het vooral afwachten. Misschien had ik toch mee moeten gaan, dan had ik de stad kunnen bekijken. Op internet zie ik mooie plaatjes – maar hoe is het om daar echt rond te lopen? Buiten Wenen ben ik nog nooit in Oostenrijk geweest en dat was nog in mijn kindertijd. Jammer genoeg ben ik te druk met werk – volle weken bij het bedrijf in de achtertuin.* De interimklus is natuurlijk weer wat uitgebreider dan gedacht. Dat kan natuurlijk niet meer, als we straks in het buitenland wonen. Gelukkig kunnen er genoeg dingen ook prima vanaf een afstand gedaan worden. Iemand vertelde me over de periode dat ze in Zwitserland woonde – ze reed regelmatig heen en weer. Dat zie ik toch nog niet helemaal voor me – alleen vanaf Innsbruck naar Nederland rijden. Volgens haar wen je er aan. Ik betwijfel het nog een beetje…

Ik probeer te denken ‘dat zien we wel als het echt zo ver is’ – maar dat is niet mijn sterkste kant. Mijn hersenen maken overuren deze weken – wat nou als, wat nou als niet. Hoe zou ik dat regelen, wat moeten we hiermee … Mijn moeder zou zeggen ‘Adem in, adem uit en glimlach’ en dat probeer ik dan ook maar. Eens even kijken of ik al een berichtje van S. heb – de eerste gesprekken moeten nu toch wel geweest zijn …

* Niet letterlijk in de achtertuin. Maar vanwege de privacy en getekende overeenkomsten mag ik de naam van dit bedrijf niet noemen. We keken er vanuit ons zolderraam op uit. Vandaar deze verwijzing.

Foto: Het gouden dak – ofwel das goldene Dachl – is ongetwijfeld een van de bekendste gebouwen in Innsbruck. Hier voltrok zich al snel een klein drama, toen we eenmaal in Innsbruck woonden. Wat en hoe? Dat leest u een volgende keer…