Ik vertrek – of toch niet?

Nu we richting te zomervakantie gaan en zo´n 8 maanden hier zijn, is het ook wel eens tijd voor een stukje over de moeilijkere kanten van het in het buitenland leven. Dit is een gevaarlijk stukje dat ik ga schrijven – ik realiseer me dat nu het beeld kan ontstaan dat ik hier een beetje zielig zit te zijn. Laat ik voorop stellen: dat is niet zo. Met alles wat we nu weten, zouden we beiden deze stap zo weer zetten. Het leven hier levert vooral ook heel veel mooie momenten op en als ik in de namiddag op het balkon in de zon zit en naar de berg kijk dan denk ik ´prachtig.´ De reden om dit stukje te schrijven is ook vooral ingegeven om het idee weg te nemen dat dit een lange vakantie is – want dat is net zo min waar als het idee dat het hier niet te harden is. De waarheid ligt ergens in het midden. De pieken zijn hier heel hoog, maar de dalen ook wel wat dieper. En: dit is mijn beleving – de beleving van een andere expat kan heel anders zijn, ook dat realiseer ik me.

Wat zijn dan die lastige kanten? Je weg vinden in een nieuw land, om te beginnen, en de bijbehorende cultuur. De formeelheid en toch ook wel de ouderwetsheid van Oostenrijk vind ik nog altijd lastig om mee om te gaan. Soms verbaast iemand me positief door wel terug te groeten of spontaan een gesprek te beginnen. Soms verbaas ik iemand doordat ik denk dat er iets tegen mij wordt gezegd en dat ik het vast weer niet goed begrepen heb. Zoals de dame gister in de supermarkt, die blijkbaar voor zich uit stond te praten terwijl ik dacht dat ze het tegen mij had… Ze keek heel vreemd toen ik zei ´Entschuldigung, ich spreche nicht so gut Deutsch. Was fragen Sie mir?´ Ze sputterde nog een beetje en draaide zich vervolgens verontwaardigd om. Nu ben ik er inmiddels wel aan gewend en kan ik er om lachen. Een paar maanden geleden zou ik gezegd hebben ´Ze had toch ook kunnen zeggen dat het niet tegen mij was. Stom mens.´

Tijdens een vakantie heeft het wel charme, winkels die dicht zijn tijdens de lunchpauze of op zaterdag maar tot 12u open zijn, nieuwe, onbekende producten in de supermarkt, de andere taal en de uitingen van de cultuur. Maar ons stelt het soms voor lastige problemen. Want waar vind je een goede fietsenmaker, bij voorkeur een die ook op zaterdag gewoon open is  zodat je er samen heen kunt? Waarom kun je in de supermarkt geen normale olijfolie kopen? En geen voorgekookte, voorgesneden aardappelschijfjes? Hoe weet je of een fietsmerk betrouwbaar is als geen van de merken je bekend voorkomt? Hoe leg ik de kapster in vredesnaam in het Duits uit welke kleur haar ik wil als ik het zelf niet eens weet? Waarom groet iedereen God hier continu? Sinds wanneer zijn de portokosten verhoogd en hoe kom ik aan bijplak zegels? Kortom: alle dagelijkse zaken waar je op vakantie niet mee te maken hebt, maar waar je wel mee te maken krijgt als je voor langere tijd in een ander land woont. En: bij voorkeur moet je ook nog in het Duits op zoek naar antwoorden en met enige regelmaat door de zure appel heen bijten als ze je in eerste instantie een tikkeltje verbolgen of chagrijnig aankijken.

Uit mijn stukjes blijkt het al wel eens: het missen van je vrienden, van je oude leventje dat heel goed bij je past. Pas als je daaruit weg gaat, merk je eigenlijk wie je allemaal om je heen hebt en hoe alles klopt en op elkaar is afgestemd. Als freelancer werk ik een groot deel van de tijd thuis. Maar in Nederland kon ik dat afwisselen met interim opdrachten op kantoor, waardoor ik toch aansprak had. Verder had ik genoeg collega-freelancers voor een lunch op zijn tijd en vriendinnen met kinderen die een dag in de week thuis waren of vriendinnen met flexibele banen die ook wel tijd hadden voor een koffietje. Die aanspraak heb ik hier nog niet gevonden. Er zijn wel pogingen, maar het vanzelfsprekende is er af. Ook merk ik heel sterk dat de dames die ik hier heb leren kennen toch meer gericht zijn op de baan van hun man en hun eigen plannen en carrières op een lager niveau hebben staan. Dat praat toch anders en is ook niet wat ik gewend ben. Misschien is het modern, maar ik ben toch meer gewend aan vrouwen die binnen de relatie op gelijke voet staan met hun man. Nu weet ik dat er mensen zijn die denken dat dit bij ons ook zo is, dat ik Steven gevolgd ben. In de keuze voor Oostenrijk hebben ze daarin voor een groot deel wel gelijk, maar wij hebben jaren geleden toch echt samen de beslissing genomen om naar het buitenland te gaan. En, misschien nog wel belangrijker, we hebben ook de afspraak dat als het niet meer leuk of interessant is, dat we dan weg of terug gaan. Natuurlijk wel binnen redelijke grenzen 🙂 Ik vind het dus anders praten met deze dames – zeker als ik dan hoor dat de betreffende man ook nog veel weg is of zelf ook nog niet precies weet wat hij nu in Oostenrijk wil buiten skiën.

Maar ook het contact met mensen in Nederland is niet meer zo vanzelfsprekend. Je merkt het aan kleine dingen. Verjaardagen waar je geen uitnodiging voor krijgt; logisch, want de kans dat we kunnen komen is heel klein, maar toch. Verhuizingen waar je niet bij kunt helpen – misschien ook wel relaxt overigens 🙂 Vriendinnen die zwanger zijn, waarvan je de groeiende buik nog niet hebt gezien en waar je niet extra lang en vaak mee kunt afspreken tijdens het zwangerschapsverlof. De voorverkoop van de schouwburg waar je voor het eerst in jaren geen kaarten voor besteld, maar waar ook geen nieuwe schouwburg voor in de plaats komt. De medewerkster van een bedrijf waar je een hele tijd fijn mee hebt samengewerkt en waarvan je op de een na laatste dag een mail krijgt dat ze weggaat – bellen als afscheid is leuk, maar even persoonlijk langs gaan is toch leuker. En hoewel ik trouw probeer mensen te Skypen en te mailen, lukt dat niet altijd. Gelukkig lukt het wel om deze blog bij te houden, waardoor ik het idee heb dat een ieder die het wil weten ook kan weten wat er hier gebeurt. Maar toch, ik realiseer me ook wel dat ik vooral schrijf over de leuke en bijzondere dingen. De dagelijkse dingen zijn in mijn ogen toch wat minder interessant om te vermelden.

Goed, ik stop. Dit stuk is veel langer dan mijn normale stukken, dus de kans dat het einde door een ieder gelezen wordt is vrij klein. Ik herhaal toch nog even waar ik mee begon: we zitten hier niet te verpieteren. Maar voor een ieder die denkt ´ik vertrek ook,´ realiseer je dat er ook andere kanten zitten aan die zonovergoten bestemming, die prachtige besneeuwde bergen of dat pittoreske huisje in de middle of nowhere. Als je daar meer over wil weten, kun je ook het gelijknamige TV-programma bekijken; als ik dat doe dan denk ik toch ´wij doen het zo slecht nog niet.´ Ik heb geschreven – ugh! 🙂

4 Reacties

  1. Karin

    Heej Astrid, ik vind het leuk en prettig om te lezen wat je doormaakt, ook voor mij (dat bleek ook uit mijn vorige stukje, waar jij op reageerde met herkenbaar) heel herkenbaar.
    Pas als je een tijdje weg bent, merk je hoeveel vanzelfsprekendheden er in Nederland zijn! Maar ik wil niet terug!!!
    Suc6 en blijf lekker om je heen kijken en je verbazen 🙂
    groetjes, Karin

    Antwoord
  2. marjolijn

    Jullie doen het zo slecht nog niet…jullie doen het goed!!! Geniet van de pieken en voor de dalen…tja, was daar maar 1 standaard remedie. In ieder geval is er 1 en dat is dat er altijd lieve mensen om je heen zijn (weliswaar in NL) bij wie je terecht kan met je verhaal. XX

    Antwoord
  3. _Caryn

    tja, het is natuurlijk heel goed om de minder leuke dingen onder ogen te zien, dan geniet je ook extra van de toffe dingen. Vind het heel dapper en inspirerend dat je in zo’n andere situatie bent gaan zitten. Mijn man moest laatst aangeven of hij eventueel naar andere landen zou willen, mocht het ervan komen, dan zal ik dit blog nogmaals lezen 🙂

    Antwoord
    • Astrid

      Het hangt denk ik ook heel erg van het land af en van je eigen plannen / ambities – mocht je er meer persoonlijke details over willen weten dan moet je maar mailen of Skypen 🙂

      Antwoord

Trackbacks/Pingbacks

  1. Kleine stappen op het integratie-pad | Avonturen in Oostenrijk - [...] tijdje geleden schreef ik al over de dingen die soms wat moeilijk zijn als je in een ander land…
  2. Altijd een grens om over te gaan | Avonturen in Oostenrijk - [...] van een stukje ook reacties op oudere stukjes.  Zo ook dit keer – op het stuk ‘ Ik vertrek…

Geef een reactie