Ik weet nog dat Wilma, een voormalig collega bij Instruct, me vertelde dat zij een half jaar in Zwitserland stage had gelopen. Ze reed regelmatig heen en terug naar Nederland en op haar route had ze na een paar keer heen en weer rijden bepaalde vaste ijkpunten: tankstations waar ze liever wel of niet heen ging, stadjes waar ze benieuwd naar was en gebouwen langs de weg die iets vertelden over ver ze al was. Ik weet ook nog dat ik toen dacht dat ik dat zelf niet zo snel zo zou hebben – en dat ik sowieso niet zo vaak met de auto heen en weer zou gaan, maar eerder voor het vliegtuig zou kiezen. Dat laatste blijkt niet te kloppen  – vliegen is vaak toch wel erg duur en inflexibel en stiekem vind ik autorijden best leuk. Vooral als het rustig op de weg is – maar dat is het niet zo vaak. Maar ook het eerste blijkt niet te kloppen. Na 11 maanden heb ik inderdaad op de route van Innsbruck naar Eindhoven en vice versa verschillende ijkpunten die me vertellen hoe ver het nog is. Dat doet de TomTom natuurlijk ook – maar die ijkpunten zeggen me wat meer.

Een van die ijkpunten is het Bosch Parkhaus bij Stuttgart: een heel grote parkeergarage over de weg heen. Als ik vanuit Nederland terug naar huis rijdt, weet ik dat ik echt een heel eind op weg ben. Of het nu de parkeergarage is van Bosch of misschien wel van de nabij gelegen Messe of het vliegveld dat weet ik niet – dat kan ik natuurlijk wel opzoeken, maar soms is het leuker om je iets af te blijven vragen en gewoon blij te zijn om het gebouw te zien 🙂

Een ander ijkpunt zijn het Tal der Lorelai en het vlak daarbij liggende uitzichtpunt over de Moezel. Iedere keer zie ik de borden staan – als ik naar Eindhoven rijd tenminste, want als je naar Leiden rijdt, kom je er niet langs. Iedere keer denk ik bij het bord dat het uitzichtpunt aankondigt ´zal ik even stoppen, even kijken of het uitzicht echt zo mooi is. Dat zal toch wel – anders kondigen ze het toch niet zo uitgebreid aan?´ Maar even zo rijd ik iedere keer weer door. Het punt ligt namelijk niet zo handig. Als je vanaf Innsbruck komt, is het nog twee tot tweeenhalf uur naar Eindhoven. Eigenlijk net te vroeg om al te stoppen – dat doe ik dan liever net over de grens, want dan is het laatste stukje echt nog maar heel kort. Evenzo als je terug rijdt naar Innsbruck – dan ben je pas goed en wel op weg en komt het punt gewoon te vroeg. (Al kun je nu zeggen ´Ja Astrid, maar na 2 uur rijden moet je een kwartier pauze nemen, dus dat kan best. En dan moet ik je eigenlijk gelijk geven…).

Maar gisteren reden we samen en besloten we om het rustig aan te doen. En dus stopten we bij het uitzichtpunt bij de Moezel. En wat denk je? Juist – de volgende keer kan ik met een gerust hart door rijden – zo bijzonder is het niet. De foto´s leveren het bewijs 🙂