Het was een gekke ervaring om terug te gaan naar hun appartement. Vorig jaar vierden we er hun housewarming. Eentje met een heleboel jonge Duitsers, waaronder onze gastheer en gastvrouw. Ik voelde me het vijfde wiel. Hij is een oud-collega van mijn eega, een die ik wel af en toe had gezien, maar waar ik nooit veel woorden mee had gewisseld. Ooit gingen we samen met hem en zijn vriendin naar een concert in Erlangen. Maar die vriendin is er niet meer, zijn nieuwe vriendin ontmoette ik de avond voor de housewarming voor het eerst. Mijn eega kende haar al, van een eerder bezoek. Toen ontmoette hij ook haar huisgenoten, want ze woonde in een WG: Wohngemeinschaft. Een prachtig woord trouwens, eentje waardoor ik denk ‘Duits is een prachtige taal.’

Maar de avond van de housewarming had ik een heel ander gevoel. Als je een ruimte vult met mensen die allemaal Duits spreken en elkaar al langer kennen, dan is het lastig om je echt in het gesprek te mengen. Een op een spreken ze best graag even Engels met je, maar als er dan iemand bij komt staan, gaat het gesprek al snel weer over op het Duits. En hoewel ik de taal goed versta, spreek ik het een stuk slechter. Dit weer in tegenstelling tot mijn eega, die meer Duits leerde tijdens onze expatjaren en het bovendien actiever onderhoudt dan ik. Ik drentelde wat van groepje naar groepje, had her en der een gesprek, maar hoe later het werd, hoe meer er in het Duits gesproken werd.

En raar maar waar – het inspireerde me tot een scene voor Verdwaald in Tirol. Ineens dacht ik ‘zo zou Stéphanie zich ook kunnen voelen.’ En waar ik dacht ‘het is maar een avond’, zou het voor haar de zoveelste avond zijn. Het gaf me ook het idee ‘zo laat ik voor het eerst zien dat Werner niet zo vervelend is als Stéphanie denkt.’ Al geloof ik dat me dat niet helemaal gelukt is gezien de reacties van lezers …

Ik moest het gewoon opschrijven, meteen, daar. Om het gevoel goed te krijgen. En dus trok ik me terug op de badkamer, met mijn telefoon en typte ik er driftig op los. Weer terug op het feestje, maakte het me allemaal minder uit. Misschien klinkt het gek, maar ineens was het allemaal research geworden. Bijna alsof ik even Stéphanie was.

De housewarming eindigde in klein gezelschap en super gezellig. Met live muziek door de gastheer en mijn eega, inclusief meezingen door de overige aanwezigen. Twee weken later bezochten zij ons eeuwfeest en ervaarden zij iets vergelijkbaars. Want ook Nederlanders willen best even Engels spreken, maar gaan ook weer makkelijk op hun eigen taal over. Maar dat terzijde.

Afgelopen weekend waren we voor onze eerste vakantieweek even terug in Keulen. En natuurlijk bezochten we hen ook. Het deed me weer denken aan die housewarming. Maar vooral ook aan het fijne einde van die avond. En het heerlijke gevoel van in een andere stad zijn, waar je toch plekken hebt die je goed kent. Uit je eigen omgeving, maar met het gevoel ‘ik weet waar ik moet zijn voor goede koffie.’ Of in het geval van Keulen: voor een goed glas Kölsch 😉 En dat is toch wel het bijzondere aan vrienden hebben in het buitenland. Soms is het ook rot, want de afstand zorgt er voor dat je er niet altijd voor ze kunt zijn, zeker nu niet. Maar als ik denk aan de bezoekjes aan vrienden in Frankrijk, Duitsland en Engeland, denk ik toch vooral aan dat gevoel van een home away from home.

Herken je dat? Of is dit abracadabra voor jou?