Ik krijg de vraag best vaak, of het klopt dat ik het in Duitsland meer naar mijn zin heb dan in Oostenrijk. Het simpele antwoord is ja, die indruk klopt. Maar waarom het dan zo is, dat is een vraag die ik veel lastiger kan beantwoorden.
Vooruit kijken – maar nu ook even achteruit
Nu ik bezig ben met het boek, denk ik ook weer veel aan Oostenrijk. Over het algemeen ben ik niet iemand van terugkijken – ik kijk liever vooruit, naar wat nog gaat komen in plaats van naar wat al geweest is. Maar nu moet ik dus wel terugkijken. Als ik mijn eerste blogs lees, dan denk ik dat ik wel erg naïef was over het ‘even’ internationaal verhuizen. Ik had me niet echt voorbereid. Als in ik had niet gekeken of er expat groepen waren in onze nieuwe woonplaats. Ik had ook geen idee van de grootte van de stad. Ik had een hekel aan Duits en eigenlijk ook aan sneeuw. O ja en ik ging van een meer dan fulltime baan naar verplichte rust, omdat we er nog geen internet hadden.
Voorbereiding op Duitsland
Ons begin in Duitsland was heel anders. Ik was al in de stad geweest voor Steven de baan aannam. Daarbij hadden we de stad samen verder verkend tijdens het zoeken naar een appartement dat we allebei mooi en fijn vonden. Nog voor we verhuisden had ik me al ingeschreven bij de International Womens Group (IWG) en me aangemeld voor een eerste koffiemorgen in 2013. Naar Duitsland verhuizen voelde als een nieuwe start om het leven in het buitenland succesvol te laten verlopen, als een tweede kans.
Beter voorbereid, maar het is meer dan dat
Maar ik betwijfel of dat het alleen was, die beter voorbereidde start. Ook als je het goed voorbereid kan iets namelijk enorm tegen vallen. Vorige week donderdag was ik met vriendin Simone in München. Overigens een stad waarvan ik heel lang heb gedacht ‘bluh’, maar die ik echt te kort heb gedaan. Met haar had ik het precies hierover en eigenlijk kwam ik tot de volgende slotsom. Als ik in een Duitse stad kom die ik nog niet ken, dan ervaar ik het niet alsof ik in een buitenlandse stad ben. Voor mij is het alsof ik naar Utrecht ga, of naar Groningen: een nieuwe stad in mijn land.
Gevoel van herkenning
Hoewel iedere stad anders is, heb je toch dat gevoel van herkenning, van ‘ik vind mijn weg wel.’ Dat gevoel heb ik in Oostenrijk nooit gehad. Ook al ben ik weg van Wenen, het voelde wel altijd als buitenland, niet als eigen of als ‘hier hoor ik thuis.’ Het is dus eigenlijk vooral een gevoel, een gevoel van thuis zijn. Dat kun je niet echt uitleggen – dat is gewoon.
Wat de een voelt … voelt de ander heel anders
Het is maar een gek ding, gevoel. Waar ik Duitsers vriendelijker vind dan Oostenrijkers, vindt Steven ze vooral afstandelijk en wat koel. In Oostenrijk durfde ik nauwelijks meer Duits te spreken dan wat nodig was om mijn gespritster Apfelsaft te bestellen. Inmiddels ga ik naar de balie van Deutsche Bahn en leg in het Duits uit dat ik mijn kortingskaart verloren ben en vraag wat ik moet doen. Gewoon, omdat het gevoel er is van ‘het is fijn hier.’ Misschien is dat ergens begonnen bij die betere voorbereiding op Duitsland, wie zal het zeggen. Maar ik denk eerder dat het net zoiets is als waarom hordes mensen verliefd zijn op Italië en ik het maar een ongeorganiseerd land vind*. Soms past iets bij je en soms niet. En dat geschreven hebbende, ga ik maar weer verder met in het (recente) verleden graven!
* Inmiddels (2019) is mijn mening over Italië wel heel anders … Zie hier.
Interessant 😉 om te lezen. Mijn reactie zou ook veel langer kunnen zijn als wat ik nu schrijf.
“Helaas” ben ik het met Steven eens….( koeler en afstandelijker) . Maar ik denk dat dit ook komt omdat ik “binnen 15 min. ” in een Duitse stad ben. En dat er veeeeel Duitsers in mijn woonplaats komen en onze stad “veroveren” m.b.t. “gedrag” etc.
Maar,,,,,,,,sinds ik 14 ben, ga ik ( bijna ) elk jaar naar Oostenrijk, heb vrienden gemaakt, ben op bezoek geweest bij Oostenrijkers thuis enz. Ik voel mij er dus “helemaal thuis”. Ik zeg immers wel eens……..”Ik ben in het verkeerde land geboren”…
Leuk verhaal Astrid 😉 , hier moet een vervolg op komen 😉