Vrijdag 6 september

‘Gare de Bordeaux, Saint-Jean, terminus’

Claire schrikt op, nu al? Ze heeft weinig meegekregen van de treinreis, verdiept als ze was in de geschiedenis van Elisabeth. Voorzichtig pakt ze het manuscript , de aantekeningen en dagboeken in en stopt alles weer in haar tas. Ze kan niet wachten om in het hotel verder te lezen. Ze weet nu hoe Elisabeth in Parijs is beland, maar is Gérard dan de Monsieur Bonheur waar Elisabeth jaarlijks op wachtte in Den Haag?

Bij de uitgang van het station ziet Claire tot haar verbazing een man staan met een bordje met haar naam. Zou dat echt voor haar zijn? Dan bedenkt ze dat Madeleine hier wel achter moet zitten. Die kon het ongetwijfeld niet laten de gids die Claire pas wilde boeken als ze in Bordeaux was al een bericht te sturen. Met een glimlach op haar gezicht loopt ze naar de man toe en besluit het maar gewoon te vragen.

‘Excusez-moi, je m’appelle Claire. Maar bijna niemand weet dat ik in Bordeaux ben, dus ik vraag me af of u echt op mij wacht?’

‘Ben jij de vriendin van Madeleine Roche?’

Claire knikt bevestigend. De man begint breeduit te lachen.

‘Dan wacht ik hier inderdaad op jou. Ik ben Nicolas, de gids die je rond gaat leiden door onze prachtige wijnregio. Madeleine dacht dat je het misschien wel leuk zou vinden om vanavond wat van de stad te zien. Misschien kun je mij dan meer vertellen over dat mysterieuze verhaal van de verdwenen wijnboer?’ Uit Nicolas’ ogen straalt enthousiasme en nieuwsgierigheid. Nu Claire hier staat, in deze onbekende stad, is ze blij met de vooruitziende blik van Madeleine.

‘Als je tijd hebt om me wat rond te leiden, zou dat heel fijn zijn. Of ik zin heb om weer over het mysterie te praten…’

‘We zien wel,’ antwoord Nicolas en hij neemt haar koffer van haar over. ‘Het hotel ligt in het centrum. We kunnen het lopen, maar dat is wel zo’n drie kwartier. Zullen we de tram nemen?’

Claire knikt bevestigend. Liever eerst inchecken en dan nog een stukje lopen.

In de tram richting centrum vertelt Nicolas honderduit over de stad en de omgeving. Hij is opgegroeid in de streek en werkt al jaren als gids en sommelier.

‘Ik ken de geschiedenis van de streek heel goed. Maar met zoveel wijnboeren, kun je ze nooit allemaal bij naam kennen. Wist je dat de regio Bordeaux zo’n 12.000 wijnhuizen telt? Sommige van de wijngaarden zijn ontzettend groot en internationaal bekend, andere maken alleen wijn voor de lokale markt.’

Claire vertelt hem over de wijnwinkel in Den Haag waar ze graag komt en hoe ze al jaren geleden het plan opvatte een aantal wijnstreken te gaan bezoeken en meer te leren over wijn maken.  ‘Tijdens mijn opleiding heb ik stage gelopen op een wijngaard in de Bourgogne. Dat smaakte naar meer. Alleen is het er nog niet van gekomen.’

‘Eigenlijk wel ironisch dat je nu dan hier terechtkomt op zoek naar de geschiedenis van een overleden dame. Hopelijk kun je er toch ook van genieten dan, van onze wijnwereld.’ Nicolas kijkt er enigszins beteuterd bij.

Claire lacht. ‘Dat denk ik wel. Het geeft het bezoek wel een extra motivatie. Mijn interesse in wijngaarden was nooit zo gericht op een land of een gebied. Maar nu is er een waar ik echt alles van wil weten. Als we die wijngaard tenminste kunnen vinden.’

Net voorbij een prachtig gebouw, gebaart Nicolas dat ze uit moeten stappen. Pas nu ze wat langer buiten is valt het Claire op hoe warm het is. Overal ziet ze het personeel van de restaurants in de weer met tafels en stoelen, die ze weer op orde brengen voor het diner.

‘Je hotel is hier dichtbij, lekker centraal.’ Hij dirigeert haar een zijstraat in, weg van de drukte. Binnen vijf minuten na het uitstappen wijst hij naar een hotelbord.

Ze stappen binnen in een aangenaam koele ruimte, waar Nicolas plaatsneemt op een van de stoelen terwijl Claire gaat inchecken. De receptioniste heeft haar binnen vijf minuten alles verteld over haar verblijf in het hotel en ook nog de nodige informatie gegeven over Bordeaux. Claire bedankt de vriendelijke jongedame en gaat terug naar Nicolas.

‘Een beetje jammer dat je nu rondloopt met de folder van een van onze concurrenten’, wijst hij naar de brochure van een organisatie die wijntours aanbiedt. ‘Als jij je nou even gaat opfrissen, ga ik in gesprek met de receptioniste. Kijken of ze de volgende keer niet onze wijntour aan kan bieden.’ Hij knipoogt erbij, maar Claire ziet aan alles dat hij het wel meent. Ze kan Nicolas’ enthousiasme wel waarderen, hij lijkt goed te weten waar hij het over heeft.

‘Hoeveel tijd heb ik? Ik zou heel graag even gaan douchen. En eigenlijk wil ik Madeleine even bellen. Of duurt dat te lang voor jou?’

‘Neem je tijd. Als ik niet meer hier ben, dan zit ik in de bar van het hotel. Ik zie je vanzelf verschijnen.’ Hij heeft zich al omgedraaid naar de receptie voor Claire de lift in kan stappen.

De kamer is ruimer dan die in Parijs en heeft een mini-balkon met een bistrotafel en twee stoeltjes. Ze ziet zichzelf daar al zitten, met Elisabeths dagboeken. Heel even overweegt Claire of ze de receptioniste zal bellen om Nicolas weg te sturen. Maar haar lege maag herinnert haar er aan dat het de hoogste tijd is om wat te eten. Nicolas’ weet ongetwijfeld de leukste restaurants te vinden. Ze legt de map met aantekeningen en de dagboeken in de kluis en springt daarna snel onder de douche.

Als ze eenmaal gedoucht heeft, probeert ze Madeleine te bereiken. Tevergeefs. Claire besluit niets in te spreken. Zij weet nu wat er gebeurd is voor Elisabeth naar Parijs kwam. Niemand heeft het eerder over een overleden kindje gehad. Zou haar moeder de eerste zijn geweest waar Elisabeth dit verhaal aan vertelde? Het is in ieder geval niet iets om kort in te spreken op iemands voicemail. Claire besluit haar nieuwe vriendin te appen.

‘Veilig aangekomen in Bordeaux. Netjes opgehaald door Nicolas. Goed gevonden hoor 😊 Ik ga met hem de stad in. Laat even weten tot hoe laat je moet werken. Dan praat ik je bij over wat ik tot nu toe gelezen heb in het manuscript van mijn moeder. Spoiler: ik weet nog altijd niet wie Monsieur Bonheur is.’

Als ze even later in de lift naar beneden staat, verschijnt de reactie van Madeleine op haar telefoon in de vorm van een hele reeks vragen over Nicolas en suggesties over wat Claire gelezen kan hebben. Ze sluit af met: ‘Ik werk tot laat vandaag. App me als je om 1 uur nog wakker bent! Morgenavond vrij. Veel plezier met de knappe gids.’

Claire lacht en besluit dat ze voor nu alleen een kort ‘merci beaucoup’ stuurt.

Als ze de lift uitstapt, is Nicolas nog altijd in een geanimeerd gesprek verwikkeld met de receptioniste.

‘Zal ik dan maar alleen naar de bar gaan?’ vraagt ze hem, terwijl ze naast hem gaat staan.

Hij lacht en zijn lach geeft haar een heel prettig gevoel.

‘Als ik eenmaal over wijn praat, dan vergeet ik alles om me heen. Sorry. Maar laten we snel gaan, van al dat gepraat heb ik dorst gekregen.’

Nicolas laat zijn kaartje achter bij de receptioniste en spreekt af dat hij snel een aantal folders langs komt brengen. Claire is niet de enige die Nicolas een charmante man vindt, ook de receptioniste lijkt onder de indruk te zijn. ‘Maar ik ga met hem de stad in’, denkt Claire. Wat is dat toch, met die Franse mannen?

Aangezien het nog vroeg is voor Franse begrippen, stelt Nicolas voor eerst nog ergens een aperitief te gaan drinken.

‘Met wat kaas dan graag, ik geloof dat ik nog niet zoveel gegeten heb vandaag,’ vult Claire aan.

‘Komt voor elkaar madame! Ik ken wel een leuke wijnbar, de eigenaar is een vriend van me.’

De volgende ochtend wordt Claire met een zwaar hoofd wakker. Heel even denkt ze ‘waar ben ik ook weer?’ en dan herinnert ze zich de heerlijke avond met Nicolas in Bordeaux. In de wijnbar kregen ze een heerlijke wijnproeverij voorgeschoteld van Sébastien, de sympathieke eigenaar. Nicolas vertelde honderduit over de talloze wijngaarden in de streek en de zomer die hij doorbracht met plukken en wijn maken. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, Claire zag haar oude dromen van werken in Franse wijngaarden weer tot leven komen. Na de proeverij gingen ze naar een geweldige brasserie, net buiten het centrum. Na nog een paar wijntjes was Claire maar wat blij dat Nicolas haar nog naar het hotel wilde brengen. Ze was haar oriëntatie inmiddels helemaal kwijt. Terwijl hij haar met een handkus een goede nacht wenste, dacht ze heel even ‘zal ik hem meevragen?’, maar voor ze dat kon uitspreken had Nicolas zich omgedraaid en gezegd dat hij haar de volgende dag om half tien bij het Office de Tourisme de Bordeaux zou ophalen.

‘Ik neem je mee op verkenning. Nou ja, jou en drie Amerikaanse dames. Helaas kunnen we niet meteen naar Saint-Emilion, deze tour was al geboekt. Maar je gaat sowieso genieten, beloofd.’ Met nog een stralende lach was hij vertrokken.

Na een douche en een Frans ontbijt van koffie en croissants, staat Claire mooi op tijd voor het kantoor van de Toeristische Dienst van Bordeaux. Ze hoort nog geen Amerikaans om zich heen en besluit snel nog even een koffie te halen.

‘Bonjour Claire’ hoort ze achter zich. Haar hart maakt een klein sprongetje als ze Nicolas’ stem hoort. ‘Heb je goed geslapen?’

Ze draait zich om en lacht. ‘Heerlijk. Ik ben als een blok in slaap gevallen zodra mijn hoofd het kussen raakte.’

‘Dus je hebt de dagboeken niet meer uitgelezen?’

Claire herinnert zich ineens dat ze dat van plan was geweest. Ze heeft Nicolas alles verteld wat ze inmiddels over Elisabeth weet. Van de gesprekken met Filou en uit de dagboeken. Ze schudt van nee. ‘Maar dat is niet erg toch, als ik ze vanavond lees weet ik morgen waar we in Saint-Emilion naar op zoek moeten.’ Nu ze het zegt, vraagt Claire zich af waarom ze vandaag eigenlijk meegaat op wijntour. Waarom gaat ze vandaag niet de dagboeken lezen? Of Madeleine bellen, want ook dat is er niet meer van gekomen.

‘Geniet vandaag maar van de tour. Saint-Emilion is maar een heel klein deel van onze prachtige omgeving. Ik denk dat onze gasten daar trouwens aankomen. Inclusief reisbagage zo te zien. Moment hoor.’

Claire denkt nog heel even aan de dagboeken. Dan denkt ze aan het enthousiasme waarmee Nicolas gisteren vertelde over de verschillende wijngebieden rondom Bordeaux. Ze heeft er zin in om de regio met hem te gaan verkennen.

‘Come on ladies, here is the van. And let me introduce you to my lovely colleague, Claire. She is training to be a wine guide.’ Met een grote knipoog naar Claire, stelt Nicolas het reisgezelschap aan haar voor.

Als ze naast hem voorin gaat zitten, kijkt ze hem vragend aan.

Nicolas gaat over op het Frans. ‘Als je in training bent, is het niet gek als wij niet meedoen aan de rondleidingen en wijnproeverijen. Op die manier kan ik wat wijnboeren aan je voorstellen. Wie weet komen we vandaag al iets te weten.’

Slim, denkt Claire en ze bedenkt dat dit ongetwijfeld een interessante dag gaat worden.

Terwijl hij het busje start, schakelt Nicolas weer over op het Engels en begint zijn tour. ‘Goed dames, laat me jullie eerste vragen wie jullie zijn. En belangrijker nog, wat jullie al weten over Bordeaux en onze prachtige wijnen.’

---

© Astrid Habraken – alle rechten voorbehouden. Madame Bonheur – een Haagse roman verschijnt in 2023 in eerste versie in feuilletonvorm. Iedere aflevering is gecorrigeerd, schrijf- en tikfouten voorbehouden. In 2024 zal een complete, waar nodig herschreven versie verschijnen in boekvorm. Fysiek, dan wel als e-book.