‘Claire, ben je daar? Hallo?’

Verward kijkt Claire om zich heen. Waar is ze nou net wakker van geworden. Dan hoort ze iemand op de deur kloppen.

‘Claire, hallo?’

Ze schrikt rechtop en kijk op de wekker. Kwart over negen! Dat is vast Nicolas, ze zou hem om negen uur in de receptie ontmoeten.

‘Ja ik ben er! Wacht even!’ Ze komt uit bed, slaat een trui om zich heen en hoopt maar dat ze er niet al te veel uitziet als een vogelverschrikker. Aarzelend doet ze de deur open.

‘Ah je leeft! Ik was even bang om ook een overleden dame in een hotelkamer aan te treffen.’

Claire kijkt hem bedremmeld aan, tot ze zijn grote grijns ziet en zelf ook begint te lachen. ‘Ik heb gisteravond nog doorgelezen in het manuscript. Niet heel lang meer, lang genoeg om te lezen dat Gérard niet eindeloos op Elisabeth heeft gewacht. Alleen ben ik in slaap gevallen.’

‘Zonder je wekker te zetten denk ik?’ Nicolas kijkt haar nog altijd geamuseerd aan.

‘Ja stom. Zal ik snel wat aantrekken, dat we kunnen gaan?’

‘Als jij nou even gaat douchen en je rustig aankleedt, dan haal ik bij de bakker een ontbijtje voor onderweg. Ik heb een speciale wijngaard waar ik je vanochtend mee naartoe wil nemen. Misschien weet de eigenaresse iets over Gérards wijngaard.’

‘Klinkt als een plan. Je mag ook hier wachten?’

‘Klinkt verleidelijk, jou met alleen een handdoek om uit de douche zien komen. Alleen heb ik ontzettende honger. Dus ik ga toch even wat halen. Kom maar naar beneden als je klaar bent.’ En met een knipoog verdwijnt hij weer uit Claires kamer, haar met een blos op haar wangen achterlatend. Ze merkt dat ze hem steeds leuker gaat vinden.

Een half uur later hapt Claire in een heerlijk verse croissant, op een bankje in het park vlakbij het hotel. Nicolas is niet vergeten dat haar favoriete Franse ontbijtje bestaat uit café au lait, croissants en pain au chocolat. Ondertussen vertelt ze hem wat ze gelezen heeft, al is dat minder dan ze had gewild.

‘Dus Elisabeth heeft Gérard nooit meer gezien?’

‘In ieder geval niet in 1960. Maar snap jij nou dat ze zich zo laat afschepen door Dorothee? Na al die jaren, met zo’n brief en een ring van Gérard op zak… Je zou denken dat ze toch minstens zou willen weten wat er met hem gebeurd is.’

‘Misschien was ze toch ook bang voor zijn reactie? Ik moest gisteren ineens denken aan wat je zei over het overleden kindje, dat Elisabeth dat destijds waarschijnlijk met niemand heeft gedeeld. Ik heb mijn moeder gebeld, die is wel wat jonger dan Elisabeth, maar ineens bedacht ik dat mijn tante dit ook heeft meegemaakt. Zij heeft een kindje gekregen dat maar een paar weken geleefd heeft. Pas een jaar of twee geleden kwam ik daar toevallig achter. Volgens mijn moeder praatte je daar vroeger niet over. Zij heeft het met haar zus ook nooit meer besproken, terwijl ze heel hecht zijn. Hoe onvoorstelbaar wij het vinden, ik denk dat het vaker voorkomt dan je denkt. En als er dan ook nog een schandaal bij komt…’

‘Maar hij is wel op zoek gegaan. En zoals Elisabeth zelf zei: had hij geen recht op de hele waarheid?’

Nicolas staat op en slaat de kruimels van zijn schoot. ‘Ik snap dat ze dat dacht. Maar ten koste van wat? Als hij inmiddels gelukkig was met een ander? Ik snap het wel, ik vind het zelfs wel dapper van haar. Uiteindelijk zijn ze ook maar heel kort echt samen geweest, misschien was de liefde toch minder sterk dan gedacht?’

Claire staat ook op. ‘Dat denk ik niet. Anders was ze niet meegegaan naar Bordeaux. Dat was echt een hele stap. Hopelijk geeft de rest van het manuscript daar nog antwoord op.’

‘Neem het maar mee. We gaan nu naar een wijngaard van een Belgische dame. Ze kent een wijnmaker die een link met Australië heeft. Vanmiddag heb ik een privé tour door Saint-Émilion. Ik kan je helaas niet terugbrengen naar Bordeaux. Dus of je kunt mee met de tour als mijn collega, of ik zet je ergens af, dat je verder kunt lezen.’

Claire hoeft niet lang na te denken. ‘Dat laatste. Zo veel heeft mijn moeder niet meer geschreven. En ergens voelt het niet goed om door te lezen in Elisabeths dagboeken. Ik loop snel nog even naar mijn hotelkamer voor het manuscript.’

Onderweg naar de wijngaard vertelt Nicolas enthousiast verder over de historie van de streek. Claire luistert geboeid. ‘Als je straks tijd hebt, kun je ook even door Saint-Émilion lopen. Het is niet enorm groot en heeft maar zo’n 200 inwoners. Die per jaar bezoek krijgen van anderhalf miljoen mensen. Vanwege de wijn, maar ook vanwege het bijzondere klooster.’

‘Dat een link heeft met het verhaal’, onderbreekt Claire hem. ‘Julien, de man van Dorothee, is daar een tijd geweest, om te revalideren.’

‘Het is al een tijd niet meer bewoond, ik weet niet precies hoe lang niet meer. Maar je kunt het wel bezoeken. Er is ook een prachtige galerij met een binnentuin, als het niet te druk is kun je ook daar verder lezen.’

Claire weet niet of ze dat nou wel zo’n goed idee vindt. De rol die het geloof in het leven van Elisabeth heeft gespeeld is niet erg positief. Hoe zou het voelen om dan juist op zo’n plek verder te lezen.

‘Of niet. Er is ook een prachtige tuin bij een van de wijngaarden. Daar kun je ook wat eten en drinken. Het uitzicht is ook prachtig vanaf daar.’ Nicolas lijkt haar twijfel aan te voelen. ‘En allemaal op loopafstand van elkaar, dus je kunt ook nog van plek wisselen.’

Hij vertelt verder over de omgeving en de wijngaarden, maar Claire merkt dat haar gedachten afdwalen. Iets klopt er niet aan wat ze gelezen heeft, maar wat precies? Daar kan ze de vinger nog niet op leggen. Ineens zou ze willen dat ze nu door kon lezen. Hoezeer ze ook geniet van het gezelschap van Nicolas en de bezoekjes aan de verschillende wijnhuizen, ze moet weten of Gérard de mysterieuze overleden man is uit het briefje van Dorothee. Het kan bijna niet anders. Maar waarom zou Dorothee dat nog aan Elisabeth laten weten?

‘Hé Claire, joehoe, we zijn er. Waar zit je met je gedachten? Niet bij mijn verhaal over La Croizille geloof ik.’

‘La Croizille?’

Nicolas lacht en parkeert de auto. ‘Precies, daar zat je dus niet. Maar we zijn er nu wel, bij de wijngaarden van La Croizille. Eigendom van een Belgische familie en mogelijk heeft de huidige eigenaresse informatie over Gérard. Ga je mee?’

‘Uiteraard!’

Nicolas wijst Claire naar het terras, waar ze een prachtig uitzicht heeft over de wijngaarden. Terwijl hij op zoek gaat naar de eigenaresse, staart Claire over de velden. Zou Elisabeth dit ooit gezien hebben? Uit het verhaal tot nu toe maakt ze op dat Elisabeth weinig andere wijngaarden heeft gezien dan die van Gérards familie. Maar op weg van Bordeaux naar daar moet ze toch ook het nodige gezien hebben. Ze merkt dat ze ongeduldig begint te worden. Het antwoord op de vraag welke wijngaard ze zoeken staat vast in de pagina’s die ze nog moet lezen. Claire lacht om zichzelf. Ze is nu al zo’n tijd op zoek, die laatste paar uren kunnen er ook nog wel bij. Ze pakt haar telefoon en stuurt haar vader een bericht om hem te laten weten hoe het met haar gaat. Zoals ze van hem gewend is, laat hij alleen iets horen als reactie op haar berichten. Ineens realiseert ze zich dat hij nog niets weet over mama’s rol in haar zoektocht. Wat zou hij ervan vinden als hij hoort dat haar moeder haar begeleidt tijdens deze reis? Waarschijnlijk niet zo veel, daar is hij te nuchter voor. Claires romantische kant en haar reislust komen overduidelijk niet van hem, maar van haar moeder. In gedachten hoort ze haar moeder bijna vertellen over deze reis en hoe bijzonder het is dat zoveel mensen Claire willen helpen om het hele verhaal te achterhalen. Een traan loopt over Claires wang. Ze veegt hem snel weg als ze Nicolas druk pratend aan hoort komen.

‘Hier is ze dan, onze detective Claire. Claire, dit is Julie, eigenaresse van La Croizille.’

‘Nou eigenaresse, een van de dan toch’ relativeert Julie in het Vlaams de uitspraak van Nicolas, terwijl ze Claire de hand schudt. ‘Aangenaam kennis te maken’ gaat ze in het Engels verder. ‘Ik begreep van Nicolas dat je al een hele reis hebt gemaakt.’

Terwijl Claire in het kort vertelt wat ze allemaal weet, verdwijnt Nicolas het wijnhuis in. Claire is hem dankbaar, want zo kan ze gewoon in het Nederlands verder vertellen.

‘De naam van de wijngaard heb ik dus nog niet gevonden in het manuscript van mijn moeder. Het moet in de regio van Saint-Émilion zijn, vanwege de classificatie. Maar dat zijn nog altijd enorm veel wijnhuizen weet ik inmiddels.’

Julie knikt. ‘Dat klopt. Ik ben hier zelf nog niet zo lang, een Dorothee en Julien ben ik nog niet tegengekomen. Maar de naam Gérard komt hier ook nogal veel voor dus dat is nog weinig informatie. Maar er zijn wat minder wijnhuizen die een link met Australië hebben. Van een daarvan is de oude wijnmaker nog niet zo lang geleden overleden. Hij heeft veel gereisd, niet alleen naar Australië maar ook naar Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerika. Deze Gérard was erg geliefd, zijn begrafenis was ontzettend druk bezocht. Ik denk dat je naar hem op zoek zou kunnen zijn.’

‘Liet hij een vrouw en kinderen na?’ Claires hart maakt een sprongetje, dit klinkt bijna te mooi om waar te zijn!

‘Nee alleen een neef, Etienne. Hij is nu de wijnmaker en tevens de eigenaar van het Chateau. Ze maken prachtige wijnen. Geen typische wijnen van hier als je het de critici vraagt. Te veel invloeden van buitenaf.’

Claire weet even niet wat te zeggen. Een neef? Uit haar ooghoek ziet Claire Nicolas op hen aflopen, met een grote grijns op zijn gezicht. Als hij eenmaal bij hen is omhelst hij Claire en geeft haar een zoen op haar voorhoofd. ‘We kunnen er morgen heen, het is gelukt.’

Ze kijkt hem niet begrijpend aan.

‘Naar het wijnhuis van Etienne. Ik ben er nog nooit geweest, ze staan open voor tours maar ze zijn vaak vol. Morgen niet. En Etienne is morgen thuis.’

Claire haalt diep adem. Wie weet staat ze morgen oog in oog met… ja met wie eigenlijk? ‘Gaan we nu niet te snel Nicolas? Wat als er helemaal geen link is tussen Elisabeth en Etienne?’

‘Ga jij zo maar gauw verder lezen, dan kom je daar vanzelf achter. Er is in ieder geval een link tussen Etienne en Gérard, dus hij kan ons vast iets meer vertellen.’

Claire voelt de onrust in haar lijf. Nicolas heeft gelijk, ze moet verder lezen. Snel nemen ze afscheid van Julie, met de belofte dat ze haar ook zullen laten weten wat de uitkomst is.

‘Het is een bijzondere zoektocht Claire. Ik hoop dat je de antwoorden vindt die je zoekt.’

Nicolas brengt haar naar de parkeerplaats bij het klooster, waar het ontzettend druk is. Hij geeft haar de naam van de wijngaard in het dorp waar ze de tuinen kan bezoeken. Hij wil nog meer vertellen, maar Claire wuift hem weg. ‘Ik vind de weg wel, ga jij maar naar je gasten.’ Ze begint met het bezoeken van het klooster, maar de galerij is haar veel te druk. Hier kan ze niet ongestoord lezen. Ook het plein voor de kerk van het klooster is te druk. Claire loopt richting de wijngaard die Nicolas haar heeft aangeraden. Op weg daar naartoe, vindt ze een kleine, knus uitziende bistro, met een beschut terras. Ze besluit daar neer te strijken voor een lunch en om verder te lezen.

Terwijl Claire wacht op haar bestelling, stuurt ze nog een berichtje naar Madeleine. ‘Ontknoping nadert’, begint ze. Of is ook zij dan te voorbarig? Claire vult het bericht aan en als de serveerster haar de bestelde wijn brengt, pakt ze het manuscript erbij. Haar moeder hield niet van open eindes in haar boeken. Al weet Claire uit de brief van haar moeder aan Elisabeth dat het manuscript niet af was, toch heeft ze het gevoel dat het antwoord in deze laatste pagina’s moet staan. ‘Stel me niet teleur mama.’

---

© Astrid Habraken – alle rechten voorbehouden. Madame Bonheur – een Haagse roman verschijnt in 2023 in eerste versie in feuilletonvorm. Iedere aflevering is gecorrigeerd, schrijf- en tikfouten voorbehouden. In 2024 zal een complete, waar nodig herschreven versie verschijnen in boekvorm. Fysiek, dan wel als e-book.