Zaterdag 18 augustus 2018

Claire ziet de agent de lobby van het hotel binnenkomen. Hij speurt snel de ruimte af en begroet haar. Zou hij voor haar komen? Misschien is er eindelijk nieuws over de kinderen van madame Bonheur? Dat zou na bijna twee weken toch tijd worden. Maar voor ze naar de agent toe kan lopen, ziet ze Dolf al op hem afsnellen.

‘Ah daar bent u. Ik begeleid u naar boven, naar het kantoor van de directeur, meneer Simons.’

Naar het kantoor van Simons? Claire opent de agenda, op zoek naar meer informatie over deze afspraak, maar kan niets vinden. De telefoon rinkelt. Half in gedachten neemt ze op.

‘Hotel Les Aristocrats, goedemorgen. Wat kan ik voor u doen?’

‘Ah bonjour, parlez-vous Français?’

Terwijl ze antwoordt dat ze inderdaad Frans spreekt gaat het hart van Claire sneller kloppen. Het zal toch niet?

‘Ik ben op zoek naar een kamer voor het laatste weekend van oktober.’

Terwijl Claire bedenkt dat het ook te toevallig zou zijn als er juist nu iemand zou bellen voor madame Bonheur, luistert ze zonder al te veel belangstelling naar het verhaal van de beller, die vertelt dat hij al zo lang eens naar Den Haag wil komen. In plaats van enthousiast over de stad en het hotel te vertellen, stelt Claire alleen de hoognodige, praktische. Het is echt tijd om te vertrekken uit het hotel, een nieuwe uitdaging te gaan zoeken. Als Dolf terug is, zal ze dat meteen met hem bespreken. Misschien is er voor volgend weekend nog wel een ticket voor de Thalys. Ze hoort het haar vader al zeggen ‘wat jij in je hoofd hebt, krijgt niemand er uit.’

Terwijl ze de reservering in het systeem verwerkt, weet ze het ineens zeker: tegen die tijd werkt ze niet meer in Les Aristocrats.

Iets later ziet ze Dolf en de agent alweer de lift uit komen en afscheid nemen. Als hij zich omdraait en naar de receptie loopt, ziet ze aan zijn houding dat het geen fijn gesprek is geweest.

‘Tja, ik weet niet goed hoe ik dit aan je moet vertellen Claire. Je kende madame Bonheur natuurlijk goed …’

Hij valt stil, alsof hij zich ineens iets realiseert.

‘Nou ja goed,’ vervolgt hij, met frustratie in zijn stem, ‘hoe goed kun je iemand eigenlijk kennen die zich onder een valse naam inschrijft. Wat klopt er dan van wat ze verteld heeft? Dat begin ik me toch af te vragen.’

‘Wat is er gebeurd Dolf, wat kwam de agent vertellen?’

‘Hij kwam vertellen dat ze het onderzoek staken. Bijna twee weken later en ze hebben nog steeds niets kunnen vinden. Geen familie, geen adres, niets.’

‘En haar paspoort dan?’

‘Daar zeggen ze verder niets over, of het vals is. Eigenlijk kon de agent maar heel weinig zeggen. Ook niet over de zoektocht. Maar wat hij wel kon zeggen …’

Claire wacht ongeduldig op wat Dolf zo lastig lijkt te vinden om te vertellen.

‘Sorry Claire. Maar ze gaan haar hier begraven, in een gemeentegraf. Dat is standaard als er niemand te vinden is om de begrafenis te betalen.’

‘Dat gebeurt niet. Ze heeft toch een portemonnee vol geld? Daar kan de begrafenis toch mee betaald worden?’

‘Dat geld is onderdeel van het bewijs. En ja ehm … nou ja ik weet niet hoe ik het anders kan zeggen, maar het hotel heeft dan natuurlijk ook nog een rekening openstaan.’

Claire kijkt hem vol ongeloof aan.

‘Dat meen je niet! Weten ze boven dan niet hoe ontelbaar vaak ze hier is geweest, hoeveel ze hier heeft betaald voor haar kamer en alle service? En hoeveel fooi ze gaf? Ik zou het eigenlijk niet meer dan normaal vinden als de directie de begrafenis zou betalen.’

Dolf schudt zijn hoofd.

‘O, dat hebben ze al gezegd, dat ze dat niet doen?’

‘Dat niet. Maar ik kan het wel invullen. Ze zijn bang voor de naam van het hotel, dat die dan nog meer samenhangt met die mysterieuze overleden vrouw.’

‘Of mensen kunnen denken ‘het hotel kon er niets aan doen, maar heeft het wel netjes opgelost.’ Het is maar hoe je er naar kijkt toch?’

Opnieuw schudt Dolf van nee.

‘Dit kan echt niet hoor. Wanneer is de begrafenis? Dit laat ik niet gebeuren.’ Claire voelt het bloed naar haar wangen stromen.

‘Woensdag. Je moet contact opnemen met de gemeente als je iets wil weten volgens de politie. Zij doen verder niets meer. Goed, ik moet terug naar boven, de directie wil bespreken hoe dit heeft kunnen gebeuren. En: wat de gevolgen hiervan zijn.’

Claire staat direct op.

‘Ik ga mee en neem de schuld op me. Ik zeg gewoon dat jij me vorig jaar al had gezegd haar gegevens beter te controleren. En dat ik dat vergeten ben.’

‘Claire …’

‘Ik weet het zeker Dolf. Het is tijd om verder te gaan. Ik ben hier al te lang blijven hangen. En ik weet zeker dat er genoeg collega’s zijn die wel promotie willen maken. Er is maar één ding. Ik ga zo snel als ik kan. En ik wil woensdag vrij.’

‘Dat snap ik helemaal. Maar weet je, ik heb er vrede mee. Ze geven me een mooi afscheid en een leuk bedrag voor bewezen diensten. Als jij die promotie niet wil, prima. Maar neem niet de schuld op je. Dan krijg je nooit meer een goede referentie.’

‘Weet je het echt zeker Dolf?’

Hij draait zich resoluut om naar de lift. Claire weet genoeg.

---

Een uur later ruimt Dolf zijn kluisje uit, per direct vrijgesteld van werkzaamheden. Alle papieren lagen al klaar en zoals hij voorspeld had, krijgt hij een mooi bedrag mee.

‘Je begrijpt wel dat de medewerkers een afscheid willen organiseren hè?’

Dolf kijkt Claire wat verlegen aan.

‘Dat is lief. Maar ik wil dit eerst even zelf verwerken. Misschien als jij terug bent uit Frankrijk? Hebben ze jou al naar boven geroepen? Ik verwacht dat ze jou nu snel een aanbod zullen doen.’

‘Nog niet, maar je hebt gelijk. Als alle papieren al voor jou klaar lagen om te tekenen, dan hebben ze vast al nagedacht hoe nu verder. Maar ik weet nog niet wat ik wil. Ik wil nu eerst naar Frankrijk, liefst zo snel mogelijk. Heb jij…’

Dolf lacht.

‘Ja hoor, ik heb jouw verlof al geregeld. Vanaf vrijdag ben je voor drie maanden vrij. Ik heb nog geprobeerd om je diensten van donderdag en vrijdag anders in te vullen, maar helaas is dat niet meer gelukt. Ik dacht ‘wat Claire in haar hoofd heeft…’’

Claire kijkt hem dankbaar aan. Zonder Dolf zal het in Les Aristocrats een stuk minder fijn werken zijn.

‘Zullen we woensdag iets kleins doen, een borrel op het Plein bijvoorbeeld? Ter ere van madame Bonheur?’

Dolf knikt en zegt dat hij iets zal organiseren. Op dat moment gaat de deur open en staat meneer Simons in de deuropening.

‘Claire, heb je een moment?’

Claire  loopt met hem mee naar boven.

---

Een half uur later loopt ze de receptie weer in. Ze heeft een aanbod gekregen om na haar verlof de functie van Dolf over te nemen. Claire heeft bedenktijd gevraagd, het liefst drie maanden. Ze zijn op een maand uitgekomen. De directeur had liever gezien dat Claire meteen de keuze zou maken, maar toen ze hem voorstelde haar een maand bedenktijd te geven, of nu een nee te accepteren, bond hij in.