Augustus 1997 – Lowlands festival

We gaan naar Lowlands. En we zijn een aantal vrienden van het VWO, die tussen het eindexamen en de start van een universitaire carrière inzitten. We zijn ook zussen en de kinderen van de Merckthoef. Het is een van mijn eerste festivals, Dynamo Open Air en het Nirwana Tuinfeest waren nog net wat eerder dat jaar. We mogen slapen in de tent van een vriend van mij. Hij gaat al jaren naar Lowlands met een grote groep vrienden, die daar altijd een grote legertent opzetten. Alles is er – tent, luchtbed, slaapzak – dus met een mini rugzak met daarin (denk ik) een paar schone onderbroeken en een set schone kleren reis ik af. Onderweg in de trein en wachtend op de pendelbus nuttigen we de meegebrachte biertjes. Een beetje vroeg misschien, maar ze zijn dan ook wel erg zwaar én ze worden er niet kouder op.

In de rij, om half 7 ’s ochtends en toch lachen – Pinkpop 2018

Historische line-up

Van de eerste dag van het festival herinner ik me vooral een historisch optreden van Life of Agony, waar we middenin het publiek staan. Van de rest van de dag herinner ik me vooral de biertjes, kletsen, lachen, de zon en het niet van het terrein af willen gaan – ook al is de camping helemaal niet heel ver weg. Aan het einde van de avond zijn de munten die het hele weekend mee moesten gaan op, waarbij we van de legertent-vriend ook nog de nodige rondjes hebben gehad. We worden van het terrein gestuurd als het dicht gaat. De volgende dag word ik pas echt wakker als ik op het terrein achter een hamburger zit. Maar dat maakt niet uit – want op Lowlands mag je ontbijten met een hamburger en is op tijd zijn alleen belangrijk als er een band speelt die je echt moet zien. Als Rowen Hèze begint en we lekker vooraan staan, in de regen van bier, geniet ik weer met volle teugen. Ook het optreden van Skunk Anansie van die dag staat in mijn geheugen gegrift. Als ik nu naar het verdere programma kijk, zou ik met terugwerkende kracht ook naar 16 Horsepower gaan – maar of ik dat ook deed? Ik herinner het me niet meer.

Juni 2018 – Pinkpop festival

We gaan naar Pinkpop! Inmiddels hebben we allemaal de nodige festivals bezocht, ik vermoedelijk de minste. We zijn nu opnieuw de zussen en daarnaast vriendinnen en de mensen van de pub van mijn kleine zus. Om drie uur ’s nachts staan we op, douchen en stappen de auto in. De kleine rugzak heb ik niet meer – het is inmiddels een flinke backpack. Rond zes uur ‘s ochtends staan we in de rij voor de camping en drinken we volgens de traditie ons eerste biertje. Tegen half negen zitten we op onze stoeltjes en een voor een besluiten we allemaal toch nog even een dutje te doen. Want het duurt nog lang voor het festivalterrein open gaat en nog langer voor de eerste band komt die we wel aardig vinden.

Op het veld, muziekje, zonnetje, drankje

Geweldige sfeer

We brengen de dagen door met languit liggend in het gras luisteren naar bands, dansen en springen op datzelfde veld. Wel van een afstand – vooraan staan doe ik zelf al lang niet meer, geef mij maar bewegingsruimte. We kletsen, lachen, drinken een biertje of een colaatje met Jack, eten, lachen en kletsen verder. Bijna niemand komt voor de line-up, maar dat geeft niet. Want een festival draait niet alleen om de muziek, maar ook om de sfeer, gek doen, even alles achter je laten en genieten met vrienden, waarvan je sommigen veel te weinig ziet maar waarvan je na het weekend denkt ‘geeft niet, want we hebben deze herinnering.’ Het is de beleving van de muziek, maar ook van de omstandigheden op de camping, het gevoel van alle tijd hebben voor je naar het eerste optreden gaat, de rijen voor lief nemend die voor de koude douches en, zeker op dag 3, wat ranzige WC’s staan.

En dan breek je alles weer af – inpakken na twee dagen camping

Wanneer mogen we weer?

Na zo’n weekend ben ik blij als ik weer in mijn eigen bed mag slapen en onder een warme douche mag staan, waar ik niet voor in de rij hoef. Maar het nagenieten, het gevoel van onderdeel mogen zijn van die grote groep festivalbezoekers, dat blijft ook hangen. En ondanks dat ik op de eerste dag even dacht ‘nooit meer, want … ’, begint nu al weer te kriebelen. Het doet wat met je – dat festivalleven.