Het begon allemaal tijdens een vakantie in Rome een paar jaar geleden. Mijn eega en ik leken van de ene kerk naar de andere te lopen. Ik verzuchtte dat mijn vader het prachtig zou vinden, een trip naar Rome. Toen mijn vader later ook kwam met het idee om eens samen weg te gaan, was er een plan geboren.

Praten, praten, niet boeken

De uitvoering van dat plan liet even op zich wachten. Drukke vakantie-agenda’s van zowel mijn ouders als ons, maar natuurlijk ook de pandemie die reizen lastig maakte. Eind 2021 kreeg mijn vader een presentatie van mij, met mogelijke vakantiebestemmingen en het voorstel om er in 2022 dan toch een te kiezen en er ook meteen maar heen te gaan. We praatten er nog veel over, legden een week vast waarin we in principe zouden gaan en bespraken nog een heleboel mogelijke bestemmingen. Op 24 juli was het dan zo ver: we boekten onze reis!

Zeg nooit nooit…

Geheel in het kader van een post die ik laatst plaatste op Instagram over ‘zeg nooit nooit’ werd het een heel andere reis dan wat we ooit bedachten, namelijk een lang weekend naar een grote stad. We gingen acht dagen samen op pad. Zelfs mijn laatste eis sneuvelde: ik wilde niet met de bus. Maar na onze ervaringen in Maleisië liet ik die eis varen en kwam mijn vader onder andere met een busreis naar Zwitserland. Mooi – alleen reisden mijn eega en ik nog niet zo lang geleden al een vergelijkbare route (aanrader overigens!). Dat bedrijf bood ook een reis aan naar Kroatië; een reis die ook een heleboel plekken aandeed waar wij vroeger heen gingen. Toen Kroatië nog onderdeel was van Joegoslavië, zo lang geleden dus. Plekken waar ik al heel lang eens naar terug wilde en raad eens? Mijn vader zag het ook zitten!

Op pad

1 oktober ving onze vader-dochterreis aan. Voor ons allebei een unicum – reizen met een groep, met een vast programma en dus met de bus. Uitgezwaaid door mijn moeder en de buurman, die ons afzette in Zeeland (Noord-Brabant), waar een enorme hoeveelheid bussen zou gaan vertrekken. Gelukkig geen Schiphol-toestanden hier – alles verliep soepel en voor we het wisten zaten we met 47 anderen + de chauffeur in de bus. Voor een lange reisdag naar Wörgl, naar het overnachtingshotel. Met de gebruikelijke werkzaamheden op de Duitse snelwegen werd de dag nog wat langer, maar gek genoeg als je gewoon om je heen kunt kijken, kunt luisteren naar de verhalen van de gidsende chauffeur (met veel passie voor Kroatië!) en kunt kletsen met je vader en de andere reizigers, duurt zo’n reisdag toch minder lang dan je zou verwachten. Tot mijn eigen verbazing bleef mijn e-reader zelfs in mijn tas die eerste reisdag.

Stop 1: Postojna

Tijdens dag twee reisden we door naar de eindbestemming, Opatija. Maar niet voor we een bezoek brachten aan de grotten van Postojna, in Slovenië. Daar dacht ik ‘zelfs als de rest van de week een drama is, was het bezoek aan deze grotten het experiment van een groepsbusreis waard.’ Wat prachtig. Ik kon me niets herinneren van ons eerste bezoek, toen ik een jaar of 8 was. Maar dit bezoek ga ik nooit meer vergeten. Enorm indrukwekkend en allemaal gemaakt door de natuur, in het donker nog wel.

Vader-dochterreis: herinneringen maken

Om een lang verhaal korter te maken en jullie niet een dag tot dag verslag te laten lezen van deze reis: eigenlijk tekende dit de dagen in Kroatië. Echte herinneringen aan de meeste plekken heb ik niet, maar eigenlijk waren bijna alle plekken mooier dan gedacht en maakten papa en ik nieuwe herinneringen. Af en toe kwamen er flarden terug van vroeger. Bijvoorbeeld van de keer dat we naar Krk reden, het eiland rond reden op zoek naar een camping en mijn ouders besloten om toch terug te gaan naar de camping van het jaar daarvoor. Omdat Krk er niet heel aantrekkelijk uitzag. En let op: dat met drie kleine kinderen in de auto en zonder Google Maps. Best avontuurlijk als je er over nadenkt. Dat gevoel kwam nu terug, maar bleek zo onterecht: Krk bleek een van de mooiste plekken van de vakantie, niet alleen vanwege de wijnproeverij overigens!

Een ander highlight: de boottocht van Rovinj naar Poreč. We voeren langs de camping waar we jaren stond – Koversada. De herinnering van lange zomervakanties met veel warmte kwam terug. Waarop mijn vader me uit de droom haalde en zei dat we soms ook echt maar twee weken weg waren. Dat we ook nog dolfijnen zagen tijdens dat tochtje maakte het alleen maar nog bijzonderder.

Soms klopt het net niet

Of er ook mindere dingen waren? Zeker, de Plitvice meren was erg ver rijden voor het zien van maar een klein deel van het park. Maar dat hangt ook samen met een groepsreis: voor de een is 5 kilometer wandelen lastiger dan voor de ander en je moet op een gegeven moment toch ook weer terug naar het hotel. Terwijl we hier vroeger twee dagen waren en mijn ouders ons het hele park door lieten sjouwen. Overigens geen slechte herinneringen aan deze meren – het was de plek waarvan ik vooraf zei ‘hier wil ik al zo lang nog eens heen!’ Wie weet kom ik er nog eens, met mijn eega bijvoorbeeld.

Aanrader of niet?

De hamvraag is natuurlijk of het buiten alle bezienswaardigheden beviel, een busreis met mijn vader. Zoals ik voor het einde van de reis al tegen hem zei: als we het niet meteen volgend jaar weer doen, is dat niet omdat het niet is bevallen. Maar meer omdat er nog zoveel vakantieplannen in mijn hoofd zitten en je toch ook echt tussendoor moet werken. Voor 8 dagen is Kroatië wel een roteind weg, aan de andere kant je hoeft zelf niet te rijden en je ziet enorm veel. En hoe weegt de groep hierin mee? Zo veel bijzondere mensen, met mooie verhalen! Heel bijzonder hoe je in een week met sommige over echt van alles kunt praten. En wat is het bijzonder om te zien hoe je vader in zo’n groep is en verhalen te horen over zijn werkzame leven en over vroeger, waaronder over de vakanties. Ik ben blij dat we na zo lang er over praten zo’n geweldige week hebben gehad – deze herinneringen pakt niemand mij cq ons meer af.

Ik ga er niet om liegen: ik genoot de week na deze vakantie ook enorm van het samen met mijn eega op vakantie zijn, zonder andere mensen en verhalen. Maar gelukkig hoefde ik niet te kiezen voor het een of het ander, kon het gewoon lekker allebei. Hopelijk blijft dat nog een hele tijd zo!