Tsja, expat dus. Ben je dat eigenlijk, als je weet dat je ooit terug wil naar je land van herkomst? Of is het als expat echt nodig om je voor altijd buiten je moederland te willen vestigen? Ik heb het even opgezocht op Wikipedia en je bent ook een expat als het tijdelijk is. Fijn – dan weet ik tenminste dat ik voldoe aan de definitie!

Ik kan me nog heel goed herinneren op welk moment ik besloot dat het me toch wel wat lekker, een tijd in het buitenland wonen. Dat was tijdens onze eerste reis door de VS. We zaten op Independence Day op een terras van een diner in Miami, de dag voor we terug naar huis gingen. Het was geen heel logische keuze; we hadden net ons eerste huis gekocht en als we zouden gaan, was een post-doc na mijn eega’s promotie het enige mogelijke moment. Dat zou al betrekkelijk snel zijn – wat dan te doen met ons huis en de hypotheek?

Maar ja – mijn motto is (en blijft) toch dat je beter iets kunt doen dan dat je steeds moet verzuchten ´hadden we maar…´ Maar we woonden hier nog niet zo heel lang toen ik me realiseerde dat ik ooit wel terug wil naar Nederland. Begrijp me niet verkeerd – als ik de tijd kon terugdraaien, zou ik opnieuw deze keuze maken. Je krijgt een heel andere kijk op het leven in Nederland als je een tijdje weg bent en dat is heel verfrissend. En je leert jezelf en elkaar heel goed kennen als je opnieuw je weg moet vinden in een compleet nieuwe omgeving, waar veel wel lijkt op Nederland, maar waar toch veel echt anders is.

Expat zijn en vooraf al weten dat je niet voor altijd op een plek zult blijven is denk ik wel anders dan wanneer je vertrekt met het doel ook echt een leven in een ander land op te bouwen. Bijvoorbeeld in het contact met mensen – zouden we hier blijven, dan wil je integreren en vrienden maken, zowel binnen de expat-groep als met lokale mensen. Maar als je toch weet dat je weer weggaat, wil je dan eigenlijk wel echt integreren, vrienden maken? Je weet toch dat je ze weer achter gaat laten.

Maar toch maak je vrienden – je kunt ook moeilijk 2 jaar met elkaar in een appartement gaan zitten. Hoe het verder gaat als wij weg gaan of als zij weg gaan? Ik weet het niet – maar een van de gulden regels die ik hier heb geleerd is dat je niet te ver in de toekomst moet willen kijken. Overmorgen kunnen de kaarten er weer heel anders voorliggen.

Expat. Ik kan er wel een boek over vol schrijven denk ik, over de leuke en minder leuke dingen, over de achtbaan waar je soms in zit, de bijzondere mensen die ik hier heb ontmoet. Maar ik laat het bij dit enigszins onsamenhangende verhaal – een blogbericht moet niet te lang worden 😉 Wie weet volgt dat boek met verhalen ooit nog – ooit, als ik minder ga werken bijvoorbeeld!