Naar de film gaan in Innsbruck is een hele belevenis. Zoals ik eerder al beschreef zit je voor je het weet toch in de Duits nagesynchroniseerde film. Maar ook als je eenmaal weet waar je precies kunt zien dat je naar de Original Version gaat, blijft het spannend. Veel films draaien namelijk maar een week of twee (zeker als het niet gaat om een kaskraker als Breaking Dawn Part I of Harry Potter). Snel schakelen dus, als je een film graag wil zien. Aangezien ik best graag films kijk, nam ik als doel op mijn lijst dan ook om op een keer alleen naar de film te gaan. Ik dacht al vaker ‘ waarom ook niet.’ Dan kwam ik eigenlijk altijd met het punt dat het wel gezelliger is om samen te gaan, omdat je dan na de film ook nog even kunt napraten. Maar aangezien Steven en ik niet altijd van dezelfde films houden, is dat eigenlijk niet echt een overtuigend argument.

Vorige week ging The help draaien in Innsbruck (en zo waar: we lopen daarmee voor op Nederland, waar de film pas morgen, 22 december, gaat draaien!). Maar wij waren van dinsdag tot zondag op een familieweek(end) en dus was mijn enige optie maandag 12 december om 18u. Wat een rottijd. Maar niet getreurd: in Wenen draaide de film ook nog in 1 bioscoop in de OV. En omdat ik de eerste 24u toch alleen was, besloot ik dan maar in Wenen te gaan. Zonder verkeerd te lopen vond ik de bioscoop (een mirakel op zich :)). Eenmaal in de zaal keek ik verbaasd om me heen. 3 rijen maar, met ieder zo’n 12 tot 15 luxe stoelen die je zelf kon verstellen. En: tot aan het moment dat de zaal donker werd zat ik helemaal alleen in de zaal! Dat was dan wel weer erg alleen… Tijdens de voorfilmpjes stroomde de zaal toch nog bijna helemaal vol – met een klas Engelse schoolkinderen en hun twee docenten. Geen privé-voorstelling dus 🙂

De film kan ik iedereen aanraden. Het boek, in het Nederlands verschenen onder de prachtige titel ‘Een keukenmeidenroman’, trouwens ook. Ik heb genoten van de mooie accenten, oude Amerikaanse auto’s, het landschap en natuurlijk het verhaal. En eigenlijk vond ik het alleen gaan ook niet zo vervelend. Naar Breaking Dawn I ging ik met Mary en eigenlijk praatten we na de film toch maar heel even over de film en vooral veel over andere zaken. Dus wie weet was dit wel het begin van een nieuwe traditie.