Een tijdje terug werd in de Facebook-groep Boekenwurmen de vraag gesteld of je liever dikke boeken leest of dunne. De meeste mensen reageerden met ‘dat maakt me niet uit, als het maar een goed boek is.’ Tja. Die reactie kan ik me wel voorstellen. Maar toch. Er zijn hele tijd dat ik echt liever een dun boek pak. Of beter gezegd, meerdere dunne boeken, want ik lees eigenlijk bijna altijd meerdere boeken tegelijkertijd. En waarom kies ik dan liever die minder omvangrijke boeken? Ik denk omdat ik zo meerdere personages leer kennen, in meer werelden word meegevoerd en afwisseling heb. Ik lees een thriller naast een roman naast een young adult. Een fijne afwisseling, zo vind ik.
Wanneer lees ik dikke boeken?
Lees ik een dik boek, dan vraagt het naar mijn idee om meer toewijding. Zeker als het boek maar om een paar personages draait. De sfeer is in het hele boek zo’n beetje gelijk en dus lees je dan op een druilerige zondagmorgen in bed iets in dezelfde stijl als op een vrije avond na een drukke werkdag. Daar heb ik niet altijd zin in. En dus kies ik de momenten waarop ik dikke boeken lees met zorg uit. Vakanties zijn er ideale momenten voor. Of periodes waarin er veel vrije weekenden zijn. En die waren er de laatste tijd best veel…
De tijd nemen
Want ik houd dus wel van dikke boeken. Ze hebben vaak een trager tempo, alsof de auteur wil zeggen ‘neem je tijd om deze persoon te leren kennen en om alle uithoeken van de omgeving te verkennen.’ Soms komt dat niet goed, dan denk je na 10% van het boek gelezen te hebben ‘dit verhaal kan me niet genoeg boeien om nog 1.000 pagina’s door te lezen.’ Soms lees ik toch verder en zet nog even door, sla misschien af en toe een beschrijving van het een of ander over die me te lang duurt. Dan kan het goedkomen, of ik geef het definitief op. Want doorlezen alleen omdat ik ooit aan het boek begonnen ben, dat doe ik niet meer. Zeker niet als ik in die tijd een hele stapel dunnere boeken kan lezen. Soms probeer ik het dan op een later moment nog eens. Dan geef ik het vaak wel sneller op…
Lang, lang geleden
Mijn voorliefde voor dikke boeken stamt trouwens uit de zomervakanties van vroeger. Met mijn ouders en zussen vier weken op reis. Ik mocht een X aantal boeken meenemen: hoe dikker de boeken waren, hoe langer ik er mee kon doen. Tot mijn ouders dachten ‘dit wordt te gek, je mag voortaan een bepaald gewicht aan boeken meenemen.’
Lijstjes met dikke boeken
Ik kan nog wel even doorschrijven over het lezen van dikke boeken. Maar laat ik dat niet doen. In plaats daarvan een aantal lijstjes.
Beste dikke boeken ooit gelezen
- Het bureau van Voskuil. Is dat eigenlijk een boek, of is het een serie? Hoe dan ook met stip op 1. Mijn hele studietijd wilde ik dit lezen, maar ik deed het nooit, omdat ik al zo veel moest lezen. Mijn cadeau aan mezelf na het afronden van mijn studie was dat ik eindelijk deze reeks mocht lezen. Ooit ga ik ze herlezen.
- Het verdriet van België van Claus. Hij heeft zo veel prachtigs geschreven, maar dit boek overtreft alles.
- The order of the Phoenix van Rowling. Toch echt wel mijn favoriete Harry Potter-boek, volgens mij ook het dikste.
- Oorlog en vrede van Tolstoj. En ja ik heb zo af en toe wel een ellenlange beschrijving overgeslagen, maar wauw. Nog mooier dan Anna Karenina.
- De naam van de wind van Patrick Rothfuss. Deel twee ligt nog altijd op me te wachten, maar wil ik pas gaan lezen als deel drie ook echt uit is. Als het ooit uitkomt…
Meeste recente dikke boek…
- dat ik niet heb uitgelezen: De Toverberg van Thomas Mann. Te traag. Te filosofisch. Ik viel op de cover, dacht ‘het is een klassieker, die moet ik toch proberen.’ Maar na bijna 400 pagina’s gaf ik het op en las ik de samenvatting. Toen besloot ik het ook niet nog eens te proberen.
- dat ik jou zou aanraden: Max, Mischa & het Tet-offensief van John Harstad. Zo’n boek waarvan je denkt wat gebeurt er nu eigenlijk in die ruim 1.200 pagina’s. waarvan je op bepaalde momenten denkt ‘waar gaat het heen?’ en dat je toch uit wil lezen. Vanwege het tijdsbeeld en de prachtige schrijfstijl. Lees vooral ook mijn review op Boekrecensies.
- waar ik meerdere keren in begon en toch niet uitlas: De opwindvogelchronieken van Haruki Murakami. Een schrijver die me zo vaak is aangeraden, met name door dit boek. Ik probeerde het inmiddels twee keer, maar ik begrijp niet waarom mensen zo weg zijn van Murakami.
En nu jij: welke dikke boeken zijn je bijgebleven? En: moet ik die ook lezen?
Ik vrees dat mijn laatste boek niet dik genoeg is volgens jouw norm, maar toch een mooie 500 pagina’s. Nou mooi….het heet Bij ons in Auschwitz van Arnon Grunberg. Een ontzettend, ongelooflijk boek over wat de ene mens de andere kan aandoen. Miljoenen mensen omgebracht, vreselijk! Of ik het aanraad? Als je van oorlogsboeken houdt, zeker, maar zeker niet aan mensen die van romans houden. Dat is het echt niet!
Ach wat is de norm hè 😉 Ik heb wel een fascinatie voor boeken over WO II, dus het gaat op de (lange) lijst!
Ik lees ook meerdere boeken naast elkaar. Bij mij is de verdeling: moeilijk boek en makkelijk boek. Door mijn tijdsverdeling tussen werk (onregelmatig in de gezondheidszorg), gezin en boeken doe ik soms heel lang over een “moeilijk” boek”. De makkelijke boeken vliegen er dan door heen. Ik wil graag lezen maar inderdaad niet altijd hetzelfde boek vanwege verschillende omstandigheden. Daarom heb ik voor deze strategie gekozen. Bevalt me prima. Dat maakt dus ook dat dikke boeken en dunne boeken elkaar afwisselen.
Kan ik me heel veel bij voorstellen! En dan zou ik een moeilijk dun boek – want die zijn er uiteraard ook genoeg! – en een moeilijk dik boek met elkaar ‘moeten’ vergelijken. Dank je wel voor je reactie – weer stof tot nadenken! Wat een heerlijke hobby toch, dat lezen.
Heel herkenbaar. Dikke boeken hebben een magische aantrekkingskracht op mij, maar meestal kom ik er niet doorheen. Maar als ik er wel doorheen kom, dan ben ik tevredener als met een dun boek. Gewoon omdat er meer verhaal inzit. Verder lees ik ook afwisselend, en meerdere boeken door elkaar. Enige nadeel is, dat je soms te weinig boeken echt uit leest, en dat ergert mij dan enorm. Momenteel licht als dik boek Joël Dickers (in het duits) te wachten. Der Zauberberg wil ik ook nog lezen, vooral ook omdat ik Davos goed ken.
Vandaag had ik het omgekeerde… ik was klaar met al mijn boeken! En toen dacht ik ‘en nu?’ Gelukkig hielp een vriendin me uit de brand 🙂
Zoals je weet: Dicker is hier favoriet. En door zijn boeken vloog ik heen, ook al zijn het best dikke boeken. De vaart zit er in. Die ontbreekt volledig in Der Zauberberg… op een gegeven moment heb ik gedacht ‘ik ga een uitgebreide samenvatting lezen.’ Het is geen boek voor mij, te filosofisch. Ik hoop dat jij er wel van gaat genieten!
Ik pak toch eerder naar een boek wat niet zo heel dik is. Maar bij de dikke blijvende is mij De erfgenamen van Courtney van Wilbur Smith erg bijgebleven. De manier waarop hij de natuur beschrijft is geweldig. Je waant je dan in Afrika. Een totaal andere is Het lot van de familie Meijer geschreven door Charles Lewinsky. Ik denk dat jij dat ook wel een goed boek vindt. Het gaat over een Joodse familie in Zwitserland. En de nieuwe Tsaar door Steven Lee Myers. Dat gaat over Poetin en je gaat hem ‘bijna’ begrijpen. Ik lees en luister ook verschillende tegelijk. Hangt duidelijk van mijn stemming af.
Het lot van de familie Meijer ligt al een hele tijd op mij te wachten … Ooit in begonnen, maar nooit uitgelezen. Het leek me een prachtig boek, kwam ook met veel aanprijzing van mijn schoonmoeder. Misschien toch nog eens proberen! Al lijkt De nieuwe tsaar me ook erg interessant!
Schorshuiden van Annie Proulx ligt nog op me te wachten, hopelijk net zo goed als Scheepsberichten, Accordeon misdaden en Ansichten. Van John Irving vind ik alleen zijn dikke boeken goed, de dunnetjes niet. Fantasy boeken zijn vaak en dik en bestaan uit meerdere vervolg delen zodat je blijft doorlezen. Aanrader: Robin Hobb, reeks van 12 boeken waarbij in het laatste deel alles bij elkaar komt. Elk deel is ongeveer 1000 pagina’s, dus wel even bezig, heerlijk!
Heb je de vervolgen op ‘ Het heksenuur’ ook al allemaal gelezen Astrid?
Dank voor je tips Susanne! Robin Hobb ooit aan begonnen – maar om de een of andere reden ben ik er ook weer mee gestopt. Misschien weer eens oppakken!
En ja – alle vervolgen op Het heksenuur verslonden. Groot fan van Anne Rice!
Ha Astrid,
Ik zocht een plaatje bij mijn column, die ik wekelijk op boekensite Bazarow heb en ook op m’n eigen FB-pagina zat. Toen stuitte ik op jouw twee stapels. Het plaatje niet gebruikt, is van jouw.
Maar we hebben het wel over hetzelfde: dikke boeken.
Ik heb er drie geschreven. de 1e is net uit.
Maar het gaat om m’n column, fragment eruit:
Dus waarom moeten boeken dan korter?
Er kan maar één reden zijn: omdat ze niet altijd even boeiend zijn. Omdat er sommige passages en misschien wel hoofdstukken uit kunnen. Zelfs mijn lievelingsauteur Dostojevski, schrijver van soms bizar dikke boeken, heeft ook heel veel gaap verwekkende pagina’s geschreven. En het beste boek dat ik gelezen heb, 𝘋𝘦 𝘳𝘦𝘪𝘴 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘦𝘪𝘯𝘥𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵 van Louis-Ferdinand Céline, kent mindere stukken. De Bijbel: niet elk hoofdstuk en zeker niet elk vers is de moeite waard. Hele volksstammen vinden Jezus op die sandalen van hem maar een saaie geitenbreier of een held op sokken (ik durf dat allemaal niet te zeggen).
Een boek mag nooit saai zijn. Dat is regel één en daar ben ik het volkomen mee eens. Maar een boek met alléén maar hoogtepunten en flitsende scènes is een soort achtbaan die alleen maar naar beneden roetsjt: zo het ravijn in, de Mol achterna. Nee, een goed boek is meer dan louter spannend: achteraf is elk plot plat. Een goed boek bestaat bij de gratie van zijn eigen dynamiek. Die dynamiek is noodzakelijk. De afwisseling van plaatsen en gebeurtenissen, en van gesprekken en handelingen zijn de vitaminen en de mineralen van een goed verhaal.
En dan heb je ook de obsessies van de schrijver nog. De obsessies die hem noopten tot het schrijven van zijn boek. Zonder obsessies gaat het niet of is het per definitie maakwerk en dus strafwerk om te lezen. Láát die man of vrouw nou. Hij of zij lijdt voor ons. Opdat wij ervan kunnen genieten. Doe er vooral je voordeel mee. Maar kóóp dat boek dan ook en lul niet met anderen mee die er ook van gehoord hebben maar het evenminnetjes gelezen hebben.
Een boek is er om te lezen: om te lezen in alle eenzaamheid. En niet om over te kletsen met anderen. Dat is niet verboden, maar het is wel puur, nee: melk-amusement. Tamelijk zinloos tijdverdrijf. Daarom zijn boekenprogramma’s zo’n verdomd moeilijk genre. Maar onder het genot van een kop koffie of een goed glas wijn kan het best te doen zijn om ernaar te kijken en te luisteren. Je kunt niet de hele tijd maar in dat hoekie met een boekie blijven zitten. Zelfs ondergetekende komt wel eens uit de hoek. Zo heet deze rubriek zelfs! Dus ik wou maar zeggen: zet ’m op, Ruth Joos en Wilfried de Jong! Gassen met die bak, de zee op! Weg van de klippen van hen die alleen maar kunnen kleppen, zeuren en zeiken.
Met vriendelijke groet, Marc Schoorl