Een van de meeste memorabele docenten die ik had tijdens mijn jaren op het VWO was mijn leraar Duits. Daar waren best veel redenen voor. Zijn uiterlijk bijvoorbeeld – hij zag er een klein beetje uit als een dwerg; vrij klein, altijd met een geblokt hemd, een ringbaard en een pijp in zijn mond. Nee hij rookte niet in de klas – dat mocht ook in mijn tijd al niet meer – maar in ieder tussenuur stond hij buiten, meestal bij het sportveld, met zijn pijp. Maar ook het feit dat ik totaal geen feeling had voor zijn vak is een belangrijke factor. Ik haalde steevast een dikke onvoldoende voor Duits – tot die ene keer dat we een boek(je) in het Duits lazen en we tijdens het proefwerk daar in het Nederlands vragen over mochten maken. Stomverbaasd kreeg ik een 8 terug voor dat bewuste proefwerk. Dat ik dit nu nog weet, met mijn belabberde geheugen, geeft wel aan dat het diepe indruk op me heeft gemaakt. Hij was ook een jaar lang mijn mentor. Tijdens een gesprek met mijn ouders vertelde hij hen dat ik het gewoon echt niet kon, ik had ongetwijfeld geen inzicht in grammatica en geen gevoel voor der, die en das. Wat wel een beetje klopt, zeker dat deel over de grammatica – maar het feit dat ik eigenlijk vanaf het begin mijn woordjes Duits niet had geleerd, een strategie die ik met meer succes ook toepaste bij Engels, hielp zeker niet mee. Ik zal hem ook nooit vergeten omdat ik dankzij hem niet bleef zitten – waar ik met een 3 voor Duits zeker niet overging gaf hij me een 4, waarmee ik met hakken over de sloot dat jaar toch over ging. Mijn gemiddelde cijfer voor de overhoringen en proefwerken lag echter dichter bij een 2, dan bij een 3, dus hij matste me wel echt. Na drie jaar Duits liet ik het vak uiteraard meteen vallen toen ik daar de gelegenheid voor kreeg.

Toen we naar Oostenrijk verhuisden, dacht ik uiteraard aan hem – de ironie ontging mij niet. Wat baalde ik van het feit dat ik nooit die stomme woordjes had geleerd! Maar ach, uiteindelijk kon ik mezelf in dagelijkse situaties ook prima redden met mijn luister- en leesvaardigheid. In Duitsland volgde ik zelfs een cursus Duits en merkte ik dat er toch wel wat zat in zijn opmerking over mijn beperkte inzicht in de grammatica. Ik werd op dat gebied naar de kroon gestoken door de leerlingen uit Brazilië, die met hun talencursus van 6 maanden daar veel verder waren op het gebied van het herkennen van de verschillende naamvallen dan ondergetekende. Maar lezen en begrijpen kon ik nog steeds. En de liefde voor het Duits (en voor Duitsland) begon ook ineens verder op te bloeien – want wat heeft die taal prachtige woorden, begrippen en zinsconstructies. Daar kan het Nederlands soms echt niet aan tippen…

Gisteren moest ik weer aan hem denken. De ironie wil dat ik vermoedelijk ga werken aan een methode Duits voor het voorgezet onderwijs. Een veel moderne methode uiteraard dan die waar wij destijds les uit kregen. Hopelijk ook een leukere – want dat zorgt dan misschien wel voor meer leerlingen die de taal wel een kans gaan geven. Wie weet kan ik er ergens nog iets in stoppen over hoe een balletje raar kan rollen en dat het echt kan baten om toch die woordjes maar te leren….

https://youtu.be/gMqIuAJ92tM

Waarom deze video? Vanwege het prachtige Duits en de mooie beelden. En omdat ik ieder woord begrijp 😉