Iedereen heeft wel zo’n vak op de (middelbare) school gehad. Zo’n vak waarvan je dacht ‘ik zou willen dat het niet bestond.’ Ik had er meerdere: Tekenen, Handenarbeid, Gym, Wiskunde en… Duits. Ik had een ontzettend lieve leraar Duits, meneer Van Tuyl. Iedere pauze ging hij buiten op de sportvelden pijp roken en daar rook hij ook naar. Ondanks de leraar kwamen het tussen het vak en mij nooit tot grote hoogte; tijdens een ouderavond zei hij dan ook tegen mijn ouders ‘Ze kan het gewoon niet’  (of iets in die strekking). Of dat nou helemaal waar was…. Misschien was het grootste probleem wel dat ik te lui was om woordjes te leren. Bij een taal als Duits is dat toch wel redelijk belangrijk. Je maakt grammaticaal al snel 3 fouten in een simpele zin als je niet weet of het der Schnitzel of das Schnitzel is namelijk. Maar als je op een bepaald moment een achterstand hebt opgelopen in het leren van die woordjes, dan haal je die achterstand niet zo maar weer in… En dus gingen mijn cijfers steeds verder omlaag – tot ze niet lager konden.

En dan verhuis je naar Oostenrijk. Toegegeven, Tirools is echt wel een andere taal dan (hoog) Duits, maar op de taalcursussen in Innsbruck leer je gewoon beschaafd Duits. Onder hen mom van ‘het is maar voor twee jaar’, ‘dan mis ik te veel werkuren’ en ‘ik kan me toch redelijk verstaanbaar maken’ ging ik uiteindelijk toch niet naar de talencursussen op Stevens werk. En ja, ik kon me verstaanbaar maken – maar dat deed ik alleen als het echt moest (en dat was niet zo vaak…). Regelmatig maakte ik me er vanaf met ‘Ich spreche nicht so gut Deutsch’ en dan ging het gesprek vaak over in het Engels. En dus besloot ik dat het in Erlangen anders zou gaan. Je kunt toch moeilijk 4 jaar in Duitstalige landen wonen en je Duits helemaal niet verbeteren. Dat is mijn eer te na.

Afgelopen vrijdag toog ik dan ook naar het Language Center Erlangen. Ik werd te woord gestaan door een vriendelijke mevrouw, die zich afvroeg waarom ik een intensiv Kurs wilde volgen, ik sprak toch al goed Duits? Tsja – maar die grammatica hè, die zit me toch echt niet lekker en maakt me bepaald onzeker. Ze gaf me een test mee om thuis te maken en we spraken af dat ik die dinsdag in kwam leveren. Aldus geschiedde. Een tweede vriendelijke mevrouw vroeg me tijdens het nakijken en het daarbij praten ook weer waarom ik toch een cursus wilde doen – ik kon toch prima een gesprek voeren? Ja – maar schrijven auf Deutsch, dat dus niet. En een telefoongesprek voeren, nee ook niet. En door dat gebrek aan grammatica kennis word ik toch wel erg onzeker. Ze begreep het en raadde me aan dan een proefles op A2 niveau te doen. Ik zou het vast te makkelijk vinden dacht ze, want ondanks wat fouten in de test zat ik zeker op B1 niveau. We spraken donderdag af voor de proefles – vond ik het toch te makkelijk, of beviel de methode me niet, dan zouden we weer verder overleggen.

Vandaag ging ik dus naar de les. Hartstikke zenuwachtig (ja lach maar hoor! :)) en veel te vroeg arriveerde ik. Tot ¾ van de les dacht ik ‘ja, te eenvoudig’, maar toen, toen kwam de grammatica dan toch aan bod. Die Lehrerin vroeg me of ik een hoofdpijntablet wilde – zo erg was het nog net niet, maar de grijze massa in mijn hoofd leek niet meer zo goed te werken. Gelukkig vonden de andere 4 leerlingen het ook niet zo makkelijk – een schrale troost. 28 januari begin ik officieel met de cursus – ik maak de A2 test en stroom in op niveau B1. 4 dagen per week, 4 tot 5 uur per dag Duits leren, een maand lang. Of ik er naar uitkijk? Vraag me dat over een paar dagen nog eens 😉