De afgelopen periode heb ik deze vraag regelmatig gekregen. ‘Heb je een planning Astrid?’ en ‘Wanneer wil je het af hebben, dat boek van jou?’ Sommige mensen voegden er zelfs aan toe – heel ego strelend! – ‘ja dat stukje op je blog las zo lekker, jammer dat het zo kort was!’ En laat ik maar eerlijk zijn: heb ik mezelf deze vraag ook best vaak gesteld. Want een project zonder deadline, dat vind ik maar ingewikkeld. Ik heb ook allerlei manieren ingezet om vooruitgang te meten, om zo te bedenken ‘wat is nou een realistische datum?’ Zo telde ik steeds de woorden aan het begin van een schrijfsessie en aan het einde. Mijn theorie daarachter was vrij simpel –je weet dat je ongeveer 500 woorden in een uur kunt schrijven en je wil er ongeveer 60.000 hebben, terwijl je er nu ongeveer 30.000 hebt. Reken maar uit wanneer het dan af is en blokkeer dat aantal dagen of dagdelen in je agenda.

Maar ja ik schreef het geloof ik al eens, schrijven is schrappen en zo af en toe had ik na een uur schrijven minder woorden in plaats van meer. Maar was ik wel dichter bij mijn uiteindelijke doel gekomen, omdat ik twee stukken van het verhaal samen had gevoegd. Dus die 500 woorden per uur, dat zijn er soms ook -100. En op een goed moment ook wel eens meer, maar die momenten zijn er toch wel echt wat minder.

Ik deed ook weer een poging om mee te doen aan NaNoWriMo – iedere dag in november schrijven, lekker meters maken. Helaas – ik schreef wel iets meer in november, maar zeker niet elke dag en al helemaal niet iedere dag de gewenste 1500 woorden… En ergens in november kwam daardoor de realisatie dat op dit moment het schrijven van mijn boek toch echt nog een hobby is. Natuurlijk ga ik voor tien oplages en honderdduizend exemplaren verkocht. Maar dat is verre toekomstmuziek, zo ver dat ik de tonen ervan op dit moment nog niet eens kan horen. Het moet leuk blijven en met alle trucjes die ik bedacht om mijn vooruitgang te meten, werd het er eigenlijk allemaal niet leuker op. Wel veel strenger en dat werkt bij mij vaak juist averechts. Ik probeer nu dus per week te kijken. Iedere week dat ik iets schrijf, of iets doe dat er voor zorgt dat het boek er straks komt is mooi meegenomen. Zeker omdat ik op het moment ook fulltime werk – twee grote opdrachten houden me aardig van de straat.

Betekent dit nu dat er geen planning is, dat jullie op een goede dag ergens in de nabije of minder nabije toekomst ineens een boek van mij kunnen verwachten. Nee natuurlijk niet! Natuurlijk is er een planning – jullie kennen me toch zo langzamerhand wel? De planning is dat ik eind mei, als de grote reünie met de schrijfdames plaats vindt, mijn eerste versie af wil hebben. Dat hoeft nog niet de geredigeerde, meegelezen versie te zijn – liefst wel, maar als er dan een volledig manuscript is, dan ben ik tevreden en ik denk ook trots. Wanneer het boek dan ook te koop gaat zijn, dat is vers twee. Dat ga ik echt nog wel een keer vertellen, wees niet bang.

Om de planning te halen heb ik nog wat anders besloten. Want de stem van Marelle die zegt ‘aan iedere hobby moet je tijd besteden’ klinkt ook regelmatig in mijn hoofd. Als je voor een volledige week opdrachten aanneemt, blijft er weinig tijd en energie over om te schrijven. Ik dacht ‘ik kan toch ook in de avond en op zondag schrijven’ – maar dat blijkt nog niet zo makkelijk. Je energie is minder, je concentratie ook en je hoofd zit vol met de dagelijkse gebeurtenissen en beslommeringen. Dus ga ik even geen nieuwe klussen aannemen en zelfs klussen teruggeven. Ik zeg al jaren dat ik eigenlijk 4 dagen wil werken en nu ga ik zelfs nog een stapje verder – voorlopig wil ik naar 3 dagen. Super spannend vind ik – want daarmee maak ik het boek nog net een beetje belangrijker dan het al. Maar tegelijkertijd geeft het me nu al ruimte en inspiratie.

Dus op naar mei 2019 – op naar een compleet manuscript!