De Wisselpen: Verdwaald in Tirol goes folio!

Toen mijn moeder me vroeg of ik De Wisselpen van haar wilde overnemen dacht ik eerst ‘ja leuk!’ En toen vroeg ik haar ‘mag dat dan wel? Want ik woon al zo lang niet meer op de Merckthoef?’ Maar dat was geen probleem volgens mijn moeder – want ik kom er immers nog heel vaak, aangezien mijn ouders daar nog wel gewoon wonen. Zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen in de vorige editie (die van mei 2016; online na te lezen via deze link). Ik ben dus Astrid Habraken – van Esdonk, geboren en getogen aan de Merckthoef, maar sindsdien regelmatig verhuisd.

In 2000 verhuisde ik van Eindhoven naar Leiden om te gaan studeren. Een beetje later dan gepland, omdat ik na een niet zo succesvolle eerste poging tot studeren in Tilburg eerst een paar jaar had gewerkt. Nadat ik verkering kreeg met Steven, inmiddels al zes jaar mijn man, en ik zag wat hij beleefde als student in Leiden, besloot ik om mijn baan bij Philips op te geven en weer te gaan studeren. De eerste maanden in Leiden vond ik het maar zo – zo. Ik kan me nog herinneren dat ik klaagde over de buschauffeurs die volgens mij in Eindhoven iedereen vriendelijk begroetten, maar in Leiden maar nors waren. En de lange Brabantse nachten op feestjes en tijdens het uitgaan op Stratums Eind, dat had je in Leiden ook niet. Na een tijdje wende ik daar natuurlijk toch aan. Sterker nog, we besloten in Leiden te blijven omdat we ons er inmiddels echt thuis voelden. Ik begon na mijn studie een eigen bedrijf, als tekstschrijver en projectmanager, en mijn man ging promoveren. We kochten een huis – want kantoor houden in de slaapkamer van ons appartement dat werkte niet zo prettig. Ook gingen we voor het eerst op een lange reis: naar Amerika. Daar zijn we daarna nog een paar keer geweest – sterker nog, op het moment dat u dit leest zijn we er weer (inmiddels niet meer – zoals de trouwe lezers wel weten 🙂 ).

Er was bij ons allebei ook een kriebel om naar het buitenland te gaan. Tijdens onze eerste vakantie in Zweden kregen we voor het eerst het idee dat we daar wel wilden wonen. We schreven ons zelfs in voor een cursus Zweeds – al kwamen we nooit verder dan de eerste les. Maar de kriebel was zo sterk dat ik mijn bedrijf zelfs een Zweedse naam gaf: Flytande, wat vloeiend betekent in het Zweeds. Toen we eenmaal het huis hadden gekocht waren er denk ik veel mensen die opgelucht dachten ‘nu blijven ze wel in Nederland.’ Maar tijdens die eerste reis naar Amerika kwam het hoge woord bij ons beiden eruit: we vertrekken! Misschien niet voor altijd, maar toch in ieder geval voor een langere periode. Amerika stond hoog op de wensenlijst, maar ja: je moet toch eerst een baan vinden. Steven solliciteerde naar een baan als wetenschapper in Oostenrijk – onze volgende stap zou dan Amerika worden. En hoewel mijn Duits belabberd was, ik een hekel heb aan sneeuw en bergen was het vooruitzicht van Amerika genoeg om dit avontuur aan te gaan.

Lake Michigan bij Chicago - er zijn slechtere plekken om te wonen!

Lake Michigan bij Chicago – er zijn slechtere plekken om te wonen!

De voorbereidingen moesten in een razend tempo gebeuren: in april hoorden we dat hij in september kon beginnen. Tussendoor moesten we nog ‘even’ een huis verkopen, woonruimte vinden in Innsbruck, moest ik mijn werkzaamheden afronden en o ja, we gingen ook nog trouwen in september. Dat kwam mooi uit – want zo zagen we alle familie en vrienden nog even voor we vertrokken. De dag na ons huwelijk genoten we na in het bijzijn van de naaste familie en goede vrienden en de volgende dag stapten we in de auto naar Innsbruck. Waar ik tot op dat moment nog nooit was geweest – het uitzoeken van het appartement en het verhuizen van de eerste spullen had ik namelijk allemaal aan Steven overgelaten. Ik had het te druk met werk afronden.

Denkt u nu ook ‘het lijkt wel Ik vertrek? Weer zo iemand die onvoorbereid naar het buitenland gaat?’ Helemaal ongelijk kan ik u dan niet geven. De overgang van de drukke periode die laatste maanden in Leiden naar de rust en het even niet zo veel doen in Innsbruck was niet echt makkelijk voor mij. Ik schreef er regelmatig over op mijn blog, Vrouw van een wetenschapper. Ik dacht toen ook vaak terug aan de eerste tijd in Leiden, toen ik Eindhoven mistte. Maar dit was wel anders – ik kon niet echt wennen aan het wonen in zo’n kleine stad en de mentaliteit van de Oostenrijkers. Of beter gezegd: van de Tirolers. Mijn vader hield me wekelijks op de hoogte van wat er op de Merckthoef allemaal gebeurde. In ruil daarvoor stuurde ik dan een foto genomen vanaf ons balkon. We hadden namelijk uitzicht op de bergen en mijn vader heeft een liefde voor wandelen in de bergen. Een goede ruil – maar het was niet genoeg. Gelukkig was Eindhoven maar een dag rijden – ik kwam dus ook echt regelmatig naar Nederland. Ik denk dat ik in die tijd vaker in Eindhoven was dan toen ik nog in Leiden woonde. Ik had mijn ouderlijk huis als uitvalsbasis en zag mijn ouders en twee zussen heel vaak. Tijdens een van die verblijven kreeg ook het idee van een eigen webwinkel meer vorm – mijn zus Linda wilde dit wel samen met mij opzetten. Cardcetera opende in mei 2011 de virtuele deuren en zorgde er voor dat ik nog een extra reden had om vaker naar Eindhoven te komen – hoera!

Stapels post verstuur ik voor Cardcetera - hier nog vanuit de Merckthoef, inmiddels vanuit Rotterdam

Stapels post verstuur ik voor Cardcetera – hier nog vanuit de Merckthoef, inmiddels vanuit Rotterdam

De baan van Steven was tijdelijk, dat wisten we vooraf. Gezien mijn heimwee naar Nederland en het krijgen van een goed aanbod van een baan in Duitsland, ging de droom om voor langere tijd naar Amerika te gaan de koelkast in. Na tweeënhalf jaar Oostenrijk verhuisden we naar Erlangen – u misschien welbekend als overnachtingsplek op weg naar de wintersport. Gek genoeg kon ik in Duitsland wel aarden – niet omdat ik nu beter Duits sprak, in Oostenrijk had ik namelijk niet zo veel bijgeleerd. Maar Duitsers blijken echt wel anders dan Oostenrijkers en belangrijker nog: in Erlangen was een wat actievere expatgemeenschap actief, waardoor ik al snel wat leuke dames leerde kennen. De leukste dame daar leerde ik kennen via Postcrossing – een project waarin je kaartjes stuurt naar mensen over de hele wereld. Ze zag dat ik ook in Erlangen woonde en nam contact op. Ook nu zie ik haar nog af en toe, al sturen we nu weer vaker een kaartje. Intussen bleef in Eindhoven de webwinkel wel doorgroeien, maar met de deskundige hulp van mijn moeder ging dat allemaal goed. Veel dingen konden we ook prima op afstand regelen – bijvoorbeeld via Skype.

Helaas had Steven het in Duitsland wat minder naar zijn zin. Reisde ik vanuit Innsbruck vaak alleen naar Eindhoven, nu gingen we meestal samen. En er waren ook genoeg redenen voor, zoals ouders die zestig werden en vrienden die gingen trouwen en waar we ceremoniemeester voor waren. In die tijd waren we zo vaak in Eindhoven dat mensen bij mijn ouders in de straat denk ik soms verbaasd waren als we er een weekend niet waren. Vooruit – ik overdrijf het, maar toch maar een beetje. En dus gingen we weer om ons heen kijken. Na wat sollicitaties in Nederland en kijken naar banen in Duitsland, solliciteerde Steven begin 2014 in Rotterdam naar een baan bij de Daniel den Hoed kliniek in Rotterdam. En wat wil het toeval? Ik wilde altijd al in Rotterdam wonen. En zo geschiedde: sinds mei 2014 wonen we in het centrum van deze prachtige stad. Die me soms overigens ook erg aan Eindhoven doet denken. Voor mij betekende dit ook dat mijn werk weer uitdagender is geworden – tijdens de periode in het buitenland werkte ik vooral voor opdrachtgevers die ik al langer kende.  En inmiddels is Cardcetera ook helemaal verhuisd naar Rotterdam.

Uitzicht op de cruiseterminal Rotterdam

Uitzicht op de cruiseterminal Rotterdam

We kijken uit op de Erasmusbrug en de cruiseterminal. En terwijl ik dit schrijf, ligt de Rotterdam, een van de cruiseschepen van de Holland Amerika Lijn, aan de overkant aangemeerd. En dan komt toch weer die kriebel naar boven, dat buitenlandavontuur dat blijft lonken. Misschien blijft het wel bij vakanties, misschien trekken we ooit de stoute schoenen aan en gaan we toch echt weg. Gelukkig heb ik dan altijd een mooie uitvalsbasis aan de Merkcthoef, waar ons bed altijd klaar staat.

0 reacties

Geef een reactie