De Marathon: terugblik

Het is inmiddels precies 4 weken geleden. De marathon van Rotterdam. Ik beloofde in mijn wedstrijdverslag een terugblik. En dat had ik vandaag willen beginnen met mijn volgende wapenfeit – de Urban Trail van Rotterdam. Die was vandaag – een loopje dat vooral voor de lol is, want je loopt door allerlei bekende gebouwen. Het gaat niet om de tijd, maar om de mooie route. Een route vol hindernissen en vol trappen. En daarom ging ik niet. Want hoe mooi die route me ook leek – mijn benen willen nog niet zo. Ik loop wel weer, maar gisteren moest ik na 2 kilometer toch echt toegeven dat mijn kuiten niet wilden. Of het nog de nasleep van de marathon is, ik weet het niet. In de hardloop-groep wordt gezegd dat het kan. Ik geloof het – wel een beetje half, want hรฉ ik had maar 2 dagen spierpijn. Dus hoezo is dat zo’n aanslag op je lijf, dan moet je toch meer pijn hebben? Maar iets heb ik wel geleerd in de afgelopen periode: luisteren naar je lijf. Soms zit iets er even niet in. En rust = ook trainen.*

Startnummer ophalen – de zenuwen begonnen toen echt

Lange duurlopen

Geen heroisch wedstrijdverslag dus om mijn terugblik mee te beginnen. Wel nog steeds een verwonderd gevoel – dat ik dat heb gedaan, ruim 42 kilometer hardlopen! En eigenlijk, eigenlijk viel het voorbereiden me niet tegen. Ja ik riep een keer ‘ik doe dit nooit meer!’ en dat was in een drukke week, waarin ik echt dacht ‘hoe pas ik die drie keer lopen nu weer in mijn werkschema in?’ Maar de echt lange duurlopen gingen bijna allemaal goed. De eerste keer 30 kilometer weet ik nog heel goed en die voelde geweldig. Ik ging voor minimaal 25, maar besloot dat die 30-er er toch een keer moest komen. De 35 kilometer – de georganiseerde Road Through Rotterdam (zelfs met medaille) – was zwaar, maar ook volop genieten. Ik mis die duurlopen nu ook echt. Ik heb een keer 10 kilometer gelopen sinds 9 april en wat voelde dat lekker. Ik hoop dat ik ergens in mei nog een 15 kan lopen – gewoon voor mezelf, omdat het kan en het zo enorm lekker voelt.

Road Through Rotterdam – georganiseerd door de RMD-groep

Afspraken en alcohol

Het allerlekkerste na een wedstrijd in de zon: een Radler!

Het plannen was dus soms lastig. Zeker als er ook feestjes of concerten waren. Maar het lukte. En eigenlijk heeft het me minder moeite gekost dan ik had verwacht. Ja ik ben minder weg geweest – je moet ook af en toe slapen – maar ik heb ook genoeg dingen wel gedaan. Keuzes maken – ik ben er niet goed in, maar het moest nu gewoon. En dat gaf me gek genoeg ook rust.

Ook was ik bang voor het niet mogen drinken. Of niet mogen – je mag natuurlijk alles, maar ja alcohol heeft wel echt een slechte invloed op mijn loopprestaties. Nu is het niet zo dat ik dagelijks of zelfs wekelijks drink. Alleen als ik drink… ja dan is er niet altijd een rem. En die moest ik soms wel hebben. Maar ook dat viel me eigenlijk mee. En een tip van mij voor als je toch ook denkt ‘ik kan de alcohol toch niet helemaal laten staan’: drink Radler. Of een ander licht biertje. Wijn en hardlopen gaat bij mij minder goed samen ๐Ÿ™‚

Twijfels

Viel er dan ook wat tegen? Ja zeker! Mezelf blijven motiveren – ook als het regende, ook als ik ’s avonds in het donker moest lopen. Dat laatste, dat is echt niets voor mij. Dan ging ik nog wel eens op die stomme loopband – maar nee dat is ook niets voor mij. Iets anders dat ik lastig vond, was het vertrouwen blijven hebben dat ik a) genoeg getraind had en b) de juiste weg had gekozen. Had ik niet toch bij een loopgroep moeten gaan? Was het niet slap om na een keer een georganiseerde loop daarna alles alleen te lopen? Ging ik het nog wel halen nadat ik in december een week of twee nauwelijks liep? Was het echt wel slim, die marathon, met mijn bouw en gewicht?

Na de race: gratis ijsje in ruil voor een foto met mijn medaille!

Fans

Ik twijfelde behoorlijk vaak – maar ik had een schare trouwe fans die altijd bereid waren mij moed in te praten. Daarmee bedoel ik iedereen die geluisterd heeft op welke manier dan ook naar mijn verhalen. Of die ‘geleden’ heeft omdat ik niet kon of niet wilde afspreken. Of die ik belde omdat mijn horloge niet wilde wat ik wilde (nogmaals dank G.!). Een paar mensen wil ik wel even extra bedanken!

  • Allereerst de mensen van de RMD-groep op Facebook. Ga je ooit de marathon van Rotterdam lopen: ga bij deze groep! Wat een informatie en wat een enthousiasme. En ook: wat een humor. Want je moet jezelf niet altijd serieus nemen, ook niet in de voorbereiding op een marathon.
  • Monique van De Hardloopwinkel Rotterdam – tevens voorloper bij de enige officiรซle trainingsloop die ik deed. Altijd eerlijk, altijd goede adviezen. Wie weet sluit ik ooit aan bij je trainingen ๐Ÿ˜‰
  • Mensen van verschillende hardloopblogs die ik lees – met name Saskia en Patricia. Ik ken ze niet echt – al heb ik met Patricia ooit gelopen bij de Hardloopdames in Rotterdam – , maar het voelt wel zo. Soms dezelfde twijfels, soms andere – maar altijd inspirerend.
  • Personal trainer Varujean – altijd vol vertrouwen dat ik het kon (ook al duurde het iets langer dan gepland voor ik me uiteindelijk inschreef), streng als het moest en vooral in staat om de krachttraining toch leuk te maken. En ervoor te zorgen dat ik volgens iemand die ik niet bij naam zal noemen niet meer loop als een huisvrouw. Vond ik persoonlijk wel een compliment ๐Ÿ™‚
  • Loopvriend S. – voor alle maandagen dat we elkaar hebben bijgepraat, voor alle adviezen (die ik dan soms nog bij anderen ging verifieren… eigenwijs hรจ), voor de informatie over loopjes die al dan niet passen in de voorbereiding. Toen je in 2016 je startnummer ging halen wist ik zeker dat ik ook wilde – toen ik je rond de 36 KM zag wist ik bijna zeker dat ik niet wilde. Wat ben ik blij dat we op afstand samen de voorbereiding konden doen. En dat we die eerste kilometers samen hebben gedaan. Wie weet ooit nog eens ๐Ÿ™‚
  • En natuurlijk mijn eega – vanwege het rotsvaste vertrouwen, de trots die ik zag als ik weer een doel(tje) bereikt had, het meedenken over lastige eetkwesties, mee nadenken over trainingen, het nooit boos worden als ik zei ‘nee dat kan niet, want ik moet lopen,’ de strenge boodschap van 8 april (geen zin is geen reden om te stoppen) en natuurlijk ook voor het meelopen op 9 april. Als je ooit zelf gaat lopen dan ehm, nou dan hoop ik dat je niet meteen heel hard gaat ๐Ÿ˜‰

En natuurlijk: iedereen die 9 april langs de kant stond. Zonder jullie was het niet gelukt. Maar dat heb ik al gezegd en geschreven toch? ๐Ÿ™‚

De eerste kilometers samen met loopmaatje S. Geweldig gevoel!

En nu?

Nog voor ik over de finish ging zei ik dat ik het nog een keer ging doen. Dat denk ik nog steeds. Alleen weet ik nog niet wanneer. De pijntjes geven aan dat het niet niks is voor je lijf, zo’n marathon. Dus of het verstandig is om het in Eindhoven nog een keer te doen, dit najaar? Ik weet het nog niet. Prachtig natuurlijk – de vijfde deelname en dan ook nog mijn geboortestad. Genieten van de sfeer op Stratums Eind, weten dat er veel mensen bij kunnen zijn, mee kunnen fietsen. Maar ook weten dat ik de hele zomer zal moeten doortrainen – moeten ja, niet lekker kijken wat ik wanneer loop, maar weer plannen. Ik riep heel hard en enthousiast ja vlak na de finish – maar nu zeg ik dat ik er toch nog even over ga nadenken. Eerst maar weer eens lekker kunnen lopen, zonder pijntjes. Genieten dat ik deze mooie sport mag uitoefenen. En dat ik gewoon echt, echt, echt die marathon heb gelopen. Ik ga nog even naar mijn medaille kijken hoor ๐Ÿ˜‰

 

Supporters – wat zijn jullie belangrijk!

* Rust = ook trainen vind ik nog steeds een lastig concept. Maar ik probeer het wel serieus te nemen. Lukt niet altijd. Maar proberen is stap 1 denk ik dan maar…

1 Reactie

  1. Anneke

    Wat ben je toch een powervrouw! Super geschreven en snap helemaal dat je eerst weer eens lekker wilt lopen zonder de druk en voorbereidingen van een marathon. Geniet eerst nog maar een tijdje na van deze prestatie en je medaille?Wellicht dat je Eindhoven nog wel eens loopt, maar genieten en luisteren naar je lichaam gaat boven alles?

    Antwoord

Trackbacks/Pingbacks

  1. Dam tot Damloop - een fijne wedstrijd | Verdwaald in Tirol - […] mocht ik 5 keer 2 minuten met tussendoor 2 minuten lopen. Weet je hoe kort dat is, als je…

Geef een reactie