253 dagen geleden gooide ik het hoge woord eruit: ik ging de marathon van Rotterdam lopen! Gisteren was het dan eindelijk zo ver. In dit blog een verslag van de race. In een volgend blog nog een terugblik op de afgelopen periode en een woord van dank.

Zaterdag

De hele week hingen er al vlaggen in de stad, kwamen er steeds meer borden te staan, kreeg ik eerst het gevoel ‘ik wil niet’ en vanaf vrijdag ‘mag ik nu gewoon gaan?’ Zaterdag ging ik met loopvriend S. en zijn vrouw S. de startnummers ophalen. Toen begon het gevoel van spanning wel echt te komen. Met eega S. (ja sorry voor alle S-en!) sprak ik af dat ‘geen zin meer’ geen reden was om te stoppen. Alleen als het echt niet ging, als ik echt pijn kreeg, zou ik uitstappen. Met loopvriendin G. belde ik nog over de startwave – ik zat in 1, maar dat leek me gewoon niet handig: met het risico op (veel) te hard van start gaan. Uiteindelijke besloot ik in 3 te starten, ook gezellig met S. (wie van de drie? 🙂 ). Toen ik dat had besloten, mailde ik de supporters met informatie en maakte ik een app-groep aan, zodat iedereen zondag op de hoogte zou blijven. Ik ging op tijd naar bed, na een dagje van veel koolhydraten. Ik was ook echt moe en sliep uiteindelijk prima. Ik droomde zelfs dat ik de finish haalde in iets meer dan 3 uur (onrealistisch), alleen kon ik me totaal niet meer herinneren dat ik gelopen had….

Zondag – voor de start

Rond 9.10 vertrekken S., S. en ik naar de start. Nog even gauw de dixie opzoeken, afscheid nemen van eega S. die richting Erasmusbrug terugloopt, sluiproute naar het vak van wave 3, omdat de mensen die vak 2 in willen onze route blokkeren. Net als Lee Towers begint te zingen lopen wij het vak in. Bijna in tranen – want met het kippenvel 2 jaar geleden bij de start toen Lee ging zingen begon bij mij de echte, echte marathonkriebel. En nu was het zo ver. Als onze wave richting start gaat, snel ik nog een keer de dixie in. En dan hoor ik ‘ploep’ en schiet het door me heen ‘mijn telefoon valt toch niet in de dixie?!’ Gelukkig, het was maar een waterflesje. En dan is het echt zo ver: we gaan starten!

Halve marathon

Rond 10.25 lopen S. en ik de start over. Het gevoel is geweldig. De zon schijnt, we lopen een beetje tussen twee groepen in en hebben dus ruimte. Iets te snel gaan we, maar het voelt zo goed! Aan het begin van de gewraakte Erasmusbrug staat eega S. alweer, aan het einde vriendin G. Wat voelt dit goed! De Laan op Zuid lopen we nog samen, mensen roepen, kinderen geven high fives. Het is wel warm en het schiet door me heen: ‘ik ga voor genieten, ik ga niet voor die 5u.’ Na zo’n 2 1/2 km gaat S. verder – hij gooit het tempo omhoog. Ik probeer te vertragen, want ik loop eigenlijk te snel – maar het voelt zo goed. Ik loop een stukje met iemand uit de RMD-groep op Facebook, lekkere afleiding. Zij gaat door, ik blijf te snel lopen maar voel me heerlijk. Dat kun je ook wel zien op deze foto van Evert Buitendijk – ik was zo scherp om hem eens echt te spotten!

Bij metro Slinge staan G&S weer – zo fijn om even iemand te zien! Het voelt nog steeds goed. Het blijft wel warm – ik drink bij iedere post dan ook, maar gooi ook water over me heen om af te koelen. Bij Zuidplein staan de razende metro-supporters er weer – later hoorde ik dat ze daar wel echt naar het parcours moesten sjezen. Een marathon via de metro is dus ook hard werken! Op de 21.1 km is er weer een wisselpunt voor de mensen die de marathon in een groep van 4 of 2 lopen.

Tot 27 kilometer

En toen begon het te kraken. Het stuk na de halve marathon was saaier – minder publiek, geen mooie gebouwen. En dan zie je in de verte ineens de top van de Erasmusbrug, maar die is nog ver weg. Mijn benen voelden zwaar, allebei mijn knieën voelde ik tegelijk pijn gaan doen. En even staat er niemand en denk ik ‘krijg wat – over 5 weken is er een marathon in Tilburg. Ik stop gewoon aan het einde van de brug, dichtbij huis. Dan loop ik gewoon in Tilburg.’ Ik ga voor het eerst wandelen zo rond 24km en app Steven dat het pijn doet.

27 tot 33 kilometer

Aan het einde van de brug, zo rond de 27km, staan ze dan: mijn ouders, zussen, schoonvader en natuurlijk G&S.

En dan gaat mijn eega gewoon mee rennen. En denk ik weer aan wat hij zei ‘geen zin is geen reden om op te geven.’ Ik denk even ‘doet het zo veel pijn dat ik moet stoppen?’ Nee. En dus ren ik verder, blij met het idee dat er zon rond de 32 km weer

iemand staat. Dat is nu niet meer zo ver denk ik. Dan kom ik mijn eega weer tegen, zo rond de 30km. Daar staat ook Patricia van Just Keep Running. Ze spreekt me vermanend toe – ik weet niet meer precies wat ze zei, maar iets als ‘Kom op, je ben zo ver, ga door.’ Later zei ze zelf dat ze streng was, maar ik dacht alleen maar ’topvrouw dat je hier nu staat!’ S. voorziet me nog van drinken en goed advies, G. staat aan de overkant en spreekt me ook bemoedigend toe.

En dan is het op naar de Kralingse Plas – waar ik weet dat vriendin M. staat, maar waar ook nog mijn schoonzus en zwager staan. Ik stop, zeg dat ik bij hen blijf en dan hoor ik van mijn zwager dat er mensen voorbij komen die er slechter aan toe zijn dan ik. Onbedoeld geeft hij me zo ook weer een schop onder mijn kont. En door. Weer zie ik iemand van de RMD-groep, ook hij heeft het zwaar. We sporen elkaar aan: uitlopen zullen we deze marathon!

33 tot 41 kilometer

En dan zie ik vriendin M. zo rond de 33 of 34 kilometer. Ik was bang dat ik haar voorbij was gelopen, maar daar was ze! We wandelen een stukje, dan rent ze zelfs een stukje mee (nee – telt echt niet als samen een evenement lopen! Ik herinner me nog dat ik dat heb gezegd 🙂 ) . En later gaat ze ook nog tot aan Blaak meefietsen. Als zij terug gaat, kom ik de Oosterhoutse RMD-er weer tegen – tot net voor de 40km rennen en lopen we samen. Ergens rond de 38 km is er nog een heel gezellige meneer die zegt ‘niet wandelen nu, je bent er bijna, kom op nog 4 kilometer’- waarop ik zeg dat 4km echt heel ver is en hem vraag hij dan niet met mijn startnummer die 4 km wil gaan lopen. Wilde hij niet… Dus hop, daar gingen we weer. In Crooswijk swingen we mee op een nummer van de Party Animals, tot luid gejuich van het publiek. Als die uit zicht zijn, gaan we wel weer even wandelen. Maar wat maakt het uit? We genieten! Maar dan wordt hij misselijk en gaat toch de EHBO-post in – waar vriendin A. net naast staat! Haar had ik dus op de heenweg wel gemist. We maken een praatje, maar als hij na een minuut of wat nog niet uit de post is besluit ik toch door te gaan. Ik ruik nu echt de finish!

41 kilometer – finish

En dan realiseer ik me dat ik het echt, echt ga halen.

Bij de Kubuswoningen staat Patricia weer en dan komt mijn eega weer naast me rennen, terwijl hij belt met vriendin M. die naast ons fietst. Ik wandel nog heel even voor de Coolsingel maar hij spoort me aan ‘kom op, je kan gewoon rennen, doe dat dan ook.’ Ik snik, maar huil niet :), en samen gaan we die prachtige straat op. Ik kan je vertellen dat nu ik dit typ ik weer die snik voel.

Hij gaat met nog 250m te gaan van het parcours af, daarna zie ik mijn schoonzus en zwager rechts staan, ren vervolgens links naar mijn moeder en zussen, waar ik van mijn zusje een blikje Radler krijg dat ik niet durf mee te nemen de finish over (bang dat ze het afpakken 🙂 ) en dan vraagt iemand ‘Was dit eens maar nooit meer?’ en zeg ik uit de grond van mijn hart ‘dit blijft niet bij een keer.’ Waarop iemand zegt ‘en nu naar de finish’ en dat ga ik dan ook maar doen. En dan bedenk ik me ‘ik heb het echt, echt gedaan.’

Na de finish

Ik ga afronden, dit wordt een heel boekwerk zo en er zijn nog enorm veel ‘en toen en toen’ dingen om toe te voegen. Ik weet dat ik mijn moeder en zussen zag en snel toch aan de Radler zat. G. stond aan de andere kant van de hekken en maakte deze geweldige foto.

Daarna kwam iedereen naar het finishgebied, waardoor loopvriend S. lang moest wachten voor ik bij hem was. Hij heeft 12 minuten van zijn PR gehaald – geweldige prestatie in de hitte! Toen we naar huis liepen, kregen hij en ik een gratis ijsje omdat de ijscoman zo graag met een medaille op de foto wilde. Ik kan je zeggen: ik heb getwijfeld of ik dat wel wilde, want eigenlijk wilde ik mijn medaille gewoon niet afgeven. Ik zag hem er al mee weg sprinten! Gebeurde natuurlijk niet. Een berg aan app-berichten en Facebook-berichten, maar ik kon eigenlijk alleen maar denken ‘ik heb het gewoon echt gedaan.’