Ruim drieeneenhalf jaar hebben we mogen genieten van het uitzicht op de Maas en de Erasmusbrug. De eerste keer dat ik in dit appartement kwam kijken, was dat het eerste dat ik dacht ‘werken met uitzicht op de brug – wauw!’ En ik kan je zeggen: het verveelt nog steeds niet. Op deze laatste nacht in Rotterdam – morgen wordt het bed verhuisd, dan is onze stek hier toch niet meer echt van ons – denk ik met een beetje een vermoeid hoofd (verhuizen en klussen hakt er best in!) en wat melancholie aan hoe we hier begonnen. Terug naar Nederland; ons buitenland avontuur voorbij, een nieuwe carriere voor mijn eega en een nieuwe hometown voor ons samen.
Toen was er ook al wat melancholie – want wilde ik wel terug naar mijn vaderland, was het verhaal ‘buitenland’ wel klaar en was het niet terug naar af? Maar de liefde voor Rotterdam maakte al direct veel goed, het prachtige uitzicht maakte nog meer goed en al vrij snel na terugkomst dacht ik ‘het is ook wel fijn, lekker je moerstaal praten en weten wat je moet doen als er iets mis gaat.’ En toch bleef het knagen – bleef er een zaadje achter van ‘is het wel goed zo. Is dit het nu?’
En dan koop je een huis – voor sommigen kwam het misschien onverwacht, voor onszelf misschien ergens ook wel. Maar het voelde meteen goed en nu we bezig zijn met verven, vloeren leggen en voor het knapperende (ok – en rokende) haardvuur nadenken over de inrichting, voelt het steeds beter. Het voelt als thuis, als een plek waar ik me wil ingraven. En gek genoeg heb ik dat in het appartement nooit echt gedaan, me ingraven – het bleef een beetje aanvoelen als tijdelijk.
Nu we hier weggaan, is het gevoel van weer actueel van toen we weggingen uit Leiden, het buitenland introkken, nog onbekend wat we daar gingen vinden, wat ik daar ging missen en hoe we er ons zouden ontwikkelen. 4 huizen en 7 jaar later – talloze Ikea-meubelstukken hebben we met ons meegenomen, bakken vol boeken en platen hebben met ons meegereisd en sommige hebben we ergens achter gelaten. We hebben mensen leren kennen, van mensen afscheid genomen en geleerd dat vriendschappen soms met de meest onverwachte mensen kunnen ontstaan.
Aan al deze dingen denk ik vanavond, op deze laatste nacht in mijn Rotterdam. Hoe en waar we over 7 jaar zitten? Ik weet het niet. Misschien wel in Wassenaar – misschien ook wel niet. Wie weet ben ik op die avond wel weer wat melancholisch – omdat ik terugdenk aan dat appartement op de 13e verdieping, met het geluid van de piepende trams over de brug dat je zo goed hoorde als het raam openstond, de ventilatie die nooit echt stil werd, de buren in de lift die soms deden alsof ze in het lege lift stonden en een andere keer juist weer onverwacht vriendelijk waren, of aan de enorme hond die bijna alleen de lift vulde en zo’n charmante eigenaar had, die je alleen herkende als de hond erbij was, aan de voormalig gynaecoloog en zijn vrouw, mr. en mvr. Zuur, de stoet aan bijzondere figuren en vreemde gewoontes, de afsperringen voor het ene of andere festival, de lopers op de brug, de Spido-boot en de watertaxi’s. Of misschien denk ik dan wel niets van dit alles en zucht ik gewoon tevreden ‘fijn he, hier zo samen.’
He ik snap het helemaal, ook wij hebben nu al een soort van heimwee dat we nooit meer in jullie appartement ‘op’ de Erasmusbrug zullen zijn? Maar een lekker knus huis in Wassenaar is een geweldig vervolg in jullie huizenreeks en ik denk dat jullie je daar helemaal gaan settelen en er voorlopig gezellig, knus gaan wonen? Veel geluk samen en voor morgen (uh vandaag) heel veel succes met de verhuizing! Dikke ?van ons voor jullie❤️