Island hoppen in Griekenland dus. Natuurlijk hadden we dit tot in de puntjes voorbereid – not. We boekten een hotel op Santorini en besloten vanuit daar verder te kijken waar we nog meer heen zouden gaan en hoe lang dan. We lieten ons wel adviseren en voor Santorini was het advies: investeer in een hotel met een mooi uitzicht. Aldus geschiedde en het hotel (Afroessa) zou ik echt aan iedereen aanraden. Super lieve mensen en inderdaad een prachtig uitzicht! Helemaal geen straf om vanaf balkon of vanuit het zwembad uit te kijken over de Caldera. In Santorini kijk je eigenlijk overal je ogen uit, door het bijzondere karakter van het eiland. De vulkaanuitbarsting die de vorm van dit eiland bepaalde zie je overal terug en soms moet je best wat trapjes op en af om ergens te komen. Zoals bij het haventje van Oia of de oude haven van Fira. Maar altijd wacht je een mooi uitzicht. Er zijn prachtige oude opgravingen en je kunt hier heerlijk wandelen – bijvoorbeeld van Fira naar Oia of andersom. Prima te doen – al zou ik het niet op slippers doen, want soms is er gravel. We aten heerlijke vis bij Red Beach in de buurt, maar ook in Fira in Taverna Romantica, waar ik eigenlijk van ober Vasilis geen rode wijn mocht drinken bij mijn vis, maar stiekem toch twee glazen van hem (het huis) kreeg. Alle reviews vind je uiteraard op mijn Tripadvisor-account.

Santorini beviel zo goed, dat we eigenlijk nog wel langer wilden blijven. Maar op zaterdag gingen we echt verder en wel naar Naxos. Daar was het hotel prima – maar een mooi uitzicht hadden we niet. En op zaterdagavond zochten we tevergeefs naar een leuk restaurant waar we niet de enige gasten zouden zijn. Uiteindelijk streken we neer op een pleintje – maar echt lekker? Mwah. Gelukkig was het alleen even wennen, want de dagen daarna werd ik ook verliefd op Naxos. Bijvoorbeeld dankzij een prachtige wandeling van ‘ons’ strand (St George) naar Plaka Beach. Maar zeker ook door de charme van de hoofdstad, met veel leuke winkels, goede restaurants op het strand en geweldige ontbijtplekken. Een concert in het kasteel leek ons ook mooi – alleen helaas, we ‘moesten’ al weer door. Het is geen hoppen als je maar op 1 plek blijft natuurlijk… Op Naxos maakten we overigens ook kennis met het fenomeen hekken die een wandelroute onderbreken. De Grieken zelf wandelen niet zo veel en besluiten dus her en der om wandelpaden af te sluiten met een hek, of een enkele keer (vooral op Paros merkten we dit) met een muurtje. Gewoon, omdat het kan. En Google? Google is in die gevallen niet altijd je beste vriend – want met enige regelmaat stonden we ergens waar we echt niet verder konden. De theorie die we ontwikkelden? Zo lang het hek eenvoudig open kan, vervolgden we onze weg. Dat leidde soms tot avonturen met blaffende honden – gebeten werden we nergens, wees gerust. Af en toe voelde ik me er wel ongemakkelijk bij. Maar op Naxos kwamen we zo bijvoorbeeld wel bij de tempel van Demeter en dat was toch wel erg indrukwekkend. Tijdens een wandeling in en om het plaatsje gaf ik er echter de brui aan; na weer een tocht over een naar mijn idee privé-gebied, draaide ik om en liep een wat andere routen. Mijn eega zocht nog wel even verder en vond uiteindelijk wel een route. Ach – je eigen wandeling bedenken is ook leuk.

Door met het hoppen, op naar Paros – met klein broertje Anti-Paros. Dat moesten we helaas al overslaan – want ook op Paros was genoeg te wandelen. Zoals de Bijzantijnse weg van Prodromos naar Lefkes. Al lopen de meeste mensen het volgens de vriendelijke dame bij het busstation andersom – wij waren natuurlijk eigenwijs en deden dat niet. Want waarom zou je helemaal het gebaande pad lopen? 🙂 En de prachtige vissersstad Naoussa – waar je heerlijk vis kunt eten en wat voor mij echt aan het ultieme vakantiegevoel van vroeger in Joegoslavië (ja, dat was toen nog een land) met mijn ouders en zussen deed denken. Ook de hoofdstad Parikia is geweldig – knus, wit, met veel leuke restaurantjes. Als ik er aan terugdenk wil ik terug – al was het maar omdat ik toch echt ook naar Anti-Paros wil.

Paros moesten we naar ons idee te snel verlaten – maar ja die boten he, die nog wat minder vaak gingen. Op Mykonos vonden we in eerste instantie niet echt wat we zochten. In een hotel dat weliswaar op loopafstand van de hoofdstad lag, maar waar we alleen kwamen via een weg waar echt wel hard werd gereden. Zonder voetpad – dus je liep op de rijbaan. Het mocht – we waren niet de enigen die het deden. Maar prettig is anders. De dag daarna zochten we een wandelpad van het mooie, edoch slaperige stadje naar Lia Beach. Als die weg er is, hebben wij deze in drie uur tijd niet weten te vinden. We vonden wel een weg en kwamen uiteindelijk ook in Lia Beach aan – maar dat was een strand van een meter of vier breed, zonder iets dat ook maar op een strandtent leek. We waren al aan de saaie wandeling terug, langs de weg, begonnen, toen er een alleraardigste Griekse dame en haar man stopten – die ons een lift naar de hoofdstad aanboden. Hoe fijn! Het verblijf in Mykonos werd uiteindelijk gered door het ontdekken van een doorgang tussen de twee autowegen vanuit de hoofdstad naar ons hotel. En het bezoek aan het eiland Delos, wat eigenlijk een grote opgraving is. Die had ik niet willen missen, evenmin als de lunch / vroege diner dat we daarna aten en het bezoek aan een geweldige juwelier, waar ik na een jaar zoeken dan toch eindelijk een mooie zilveren ring vond. Maar terug naar Mykonos? Nee dit is eigenlijk het enige eiland waarvan ik denk ‘hoeft niet per se.’

Twee weken – vier eilanden – vier wereldjes op zich. Ik zou zeggen ga er heen en verken ze. Je zult niet teleurgesteld zijn. Ik kijk al uit naar ons volgende bezoek, ooit.