Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik had er geen zin meer in, in die Dam tot Damloop. Na de marathon schreef ik me er enthousiast voor in – ik dacht dan staat er maar wat in de boeken. Maar toen kreeg ik een rotblessure – het piriformis syndroom. De fysio kwam er aan te pas, inclusief dry needling. Ik mocht eerst niet lopen – toen mocht ik 5 keer 2 minuten met tussendoor 2 minuten lopen. Weet je hoe kort dat is, als je net de marathon hebt gelopen? En daarna natuurlijk langzaam opbouwen… Voor we op vakantie gingen, ging ik nog naar de fysio. Van haar mocht ik best af en toe hardlopen tijdens de vakantie, maar wel gedoseerd – niet als ik de dag daarvoor een enorme wandeling had gemaakt. Nu liep die vakantie wat anders dan gepland en dus ging ik toch weer wat meer hardlopen, vooral toen we eenmaal thuis waren. En zo zat ik al weer op 15km toen ik na de vakantie naar haar terug ging. En hoewel er wel wat te voelen was in mijn bil en mijn linker kuit (waar het daarvoor altijd mijn rechter was – gek genoeg), mocht ik door van haar. Wel een beetje voorzichtig zei ze – dus niet te snel lopen. Niet zo erg – doe ik meestal toch niet 😉
En toen was die Dam tot Damloop die ik voor de vakantie al had doorgekrast ineens weer een optie. Ik bedacht voor mezelf wel dat ik niet zou gaan als het regende of stormde – want alleen in dat vak, in de regen, buh. En dan die drukte – 44.000 lopers. Toen hoorde ik dat vriendin GdeV ook liep, met hetzelfde startvak en dat is altijd gezellig. Samen wachten is leuker – ook al regent het. Toch dacht ik vrijdagavond nog steeds ‘ga ik het doen, of niet’ – want die snelheid van mij zat me dwars. Maar toen dacht ik zaterdagochtend ‘en wat dan nog? Ga gewoon – ga genieten van de mensen langs de kant en de onbekende route. Daar loop je toch voor?’
En dus ging ik vandaag, terwijl voor mijn deur de triathlon in volle gang was, naar 020 – naar Amsterdam. Op het station was het verrassend rustig. Na wat bellen en SMS-en vond ik ook Gera en vrienden en konden we snel de tassen kwijt. Op naar het startvak – maar eerst nog twee keer naar de dixies. Vanaf het startschot heb ik echt genoten. Kippevel gehad bij de Ij-tunnel waar een trommelband stond – geweldig! Daarna steeds mensen langs de weg en overal muziek. Bijna huilen bij Bloed, Zweet en Tranen van Hazes. De kilometers gingen echt voorbij en dit keer zonder druk om een PR te lopen. Ik had mijn Runkeeper eerder aangezet en wist dus niet wat ik precies aan het lopen was. Dat beviel goed want ik kon gewoon genieten. Kijken naar de mensen langs de kant, de lopers om me heen en de borden langs de route. De laatste 3 kilometer waren het leukst – het leek net een verlengde route over Stratums Eind! En dan ook nog een mooie medaille – wat wil een mens nog meer? O ja – snel je tas terug: kan ook geregeld worden. Wat een geweldige organisatie, ik kan niet anders zeggen.
Vandaag heb ik me weer eens echt gerealiseerd waarom ik hardlopen zo leuk vind. Je komt ergens, je deelt iets met mensen, je wordt toegeroepen en gemotiveerd. Het feit dat het daarbij ook nog mooi weer was hielp natuurlijk mee en het feit dat het zo geweldig goed georganiseerd was ook. Op naar de 10 KM in Eindhoven.
O ja en de tijd – 1.50.11. Die 11 seconden vind ik dan toch vervelend – ook al ging het om het genieten. Ach, mocht ik nog eens lopen in Amsterdam dan heb ik een richttijd 😉
0 reacties