Gotverdomme. Ben ik net een beetje gewend aan het idee dat je er niet lang meer zult zijn, dat er nooit meer nieuwe, geweldige taalvondsten van jouw hand zullen verschijnen en er geen programma met of zonder vrienden meer zal komen en dan ben je er echt niet meer. Stiekem was ik wel een beetje verliefd op je. Op je rauwe stem, je wilde, rommelige haar en je kledingstijl. 51 – het is geen leeftijd. Ik heb er geen woorden voor. Ik probeer een mooie tekst te schrijven, iets origineels – maar ik ben geen poëet of liedschrijver. Ik voel me vooral leeg – wat een rotdag. Om met jouw woorden te spreken ‘Het is fijn om dat te zijn, Wat je nou net niet bent.’ Was je maar levend Maarten, in plaats van dood. Maar dat ben je nou net niet…
Ik herken dat… Ik had dat met Martin Bril. Gek hè, dat je gewoon verdriet hebt om zoiets?
Ik weet niet of dat zo gek is – ergens maakt de muziek gewoon deel uit van ons leven.