Lieve lezer,

Ik heb je gemist de afgelopen tijd. Het was niet mijn bedoeling om geen nieuwe schrijfsels te produceren. Maar de tijd vloog voorbij en de inspiratie kwam maar niet terug. Niet echt tenminste …

Je knippert een keer met je ogen en het is niet meer begin 2020, maar al augustus. Iets met een virus gooide alles in de war, misschien herken je dat gevoel wel. Omdenken, aanpassen, kijken naar wat wel kan – de woorden die de afgelopen periode samenvatten. Maar weet je? Het kost veel energie en het maakt me moe. Moe van al het nieuws, moe van alle verschillende meningen die ontstaan zijn en vooral ook moe van alle afstand. Niet even je arm om iemand heen kunnen slaan die dat nodig heeft. Geen afscheid met een omhelzen. De drie klapzoenen of zelfs maar een hand geven zijn uit den boze. De optimist zegt dan ‘gelukkig kun je wel weer mensen zien op 1.5m afstand, mag je weer op pad als je afstand bewaart en je eigen omgeving is ook fijn toch?’ Ja. En toch …

Mijn hoofd raakte steeds voller. En wat doe ik meestal als mijn hoofd vol zit? Juist ja: schrijven. Een leeservaring of een beschrijving van een hoogtepunt rondom Verdwaald in Tirol rolde nog wel uit mijn toetsenbord. Maar iets creatievers, iets vrijers, iets nieuws? Daar heb ik inspiratie voor nodig. Positieve inspiratie ook nog. Een magisch recept voor wat dat dan is heb ik niet. Soms is een mooie quote of een fijne wandeling al genoeg. Dan denk ik ergens aan en is daar het begin van een blog. De afgelopen tijd was dat duidelijk niet het geval. Er was meer nodig, maar ik wist zelf nog niet wat.

Net voor de vakantie had ik een inspirerend gesprek met schrijfmeisje Elly. Over bloggen en hoe persoonlijk je daarin bent of wilt zijn. Maar ook over haar boek en hoe zij in het schrijfproces staat. En ook over het nut van plannen: van blogs, maar voor mij ook van schrijfmomenten. Iets waar ik al over aan het nadenken was door het proces van een ander schrijfmeisje, Laura. Ze appte enthousiast over de Schrijfwijzer van Renkema, die bij haar een liefde voor taal aanwakkert. Iets waar ik om moest lachen, omdat ik tijdens mijn studie bepaald geen warme relatie had met diezelfde Schrijfwijzer. Maar ze stuurde me ook een foto door uit het boek met deze tekst:

De vaak zo lastige taak van het schrijven kun je vergelijken met het klaarmaken en opdienen van een diner. De schrijver als kok of ober? Ja, de vergelijking is voor een deel waar. De schrijver als kok moet zich afvragen: [1] Wat voor soort diner wil ik klaarmaken (het teksttype)? [2] Welke ingrediënten heb ik daarvoor nodig (de inhoud)? [3] Voor wie maak ik het diner klaar (de doelgroep)?

Uit de inleiding van de Schrijfwijzer, Jan Renkema.

En daarop zei ze dat ze wel snapte waarom ik niet alleen van schrijven, maar juist ook van koken houd. ‘Ja – alleen volg ik bij beiden geen routekaart of planning,’ iets van die strekking appte ik haar terug. Het gesprek met Elly maakte dat ik er weer aan ging denken, aan die planning. En hoe je misschien met inspiratie iets anders om moet gaan dan ik tot nu toe altijd doe.

De gesprekken met de schrijfmeisjes zorgden voor een vonkje. Eentje dat tijdens de afgelopen vakantieweek in Duitsland werd gevoed tot een voorzichtig vuurtje. Ontspanning, wandelen, lekker eten en drinken, samenzijn met mijn eega, een andere omgeving: allemaal ingrediënten die zorgden voor de positieve inspiratie waar ik zo naar op zoek was. Het bracht me terug bij de kern van waarom ik ooit begon te bloggen: om de mensen om mij heen een kijkje te geven in ons nieuwe leven in Oostenrijk. Gewoon de dagelijkse dingen, wat vond ik leuk en wat helemaal niet? Al moet ik als ik eerlijk ben wel bekennen dat ik over dat laatste relatief weinig schreef.

Deze zomer kun je dus meelezen in mijn coronazomerdagboek. Waarschijnlijk niet dagelijks, waarschijnlijk ook niet chronologisch. Wie weet herken je er wat in, of heb je tips of aanvullingen. Of wie weet lees je gewoon lekker mee, zoals met een vervolgverhaal. En hoe lang de zomer duurt? Joost mag het weten … Eigenlijk een beetje zoals met de gemiddelde Nederlandse zomer dus.

Foto: frank mckenna op Unsplash