Afgelopen donderdag had ik een volgende ‘ expat’ date. In de afgelopen weken was ik zo vaak weg en waren en veel vrije dagen, dat het er niet echt van kwam om afspraken te maken, maar afgelopen donderdag was het dan zo ver: ik ontmoette de tweede ‘ expatvrouw.’ Gek hoe dingen hier zo snel normaler worden – was ik bij mijn eerste date nog erg zenuwachtig, nu wachtte ik haar op zonder echte stress en met het idee ‘ we hebben in ieder geval ons buitenlands avontuur om over te praten.’  Je blijft jezelf overwinnen 🙂

We zochten een terras in de zon uit: een dat al open was om 9.30u. Ze wilde namelijk bij voorkeur in de ochtend afspreken, omdat de kinderen dan naar school zijn. Ik wist niet zo veel van haar, alleen dat ze al sinds juli 2010 hier was, 3 kinderen had en dat zij en haar man beiden op dit moment thuis waren. Een van de eerste vragen was dan ook ‘So, how did you end up here.’ Het was een lang verhaal, zei ze. Maar het komt er op neer dat de zus van haar man al sinds haar vijftiende in Oostenrijk woont – ik denk al een jaar of 20 dan, want vragen naar leeftijden, dat doe ik dan vaak weer niet. Haar man en zij werkten beiden in London, in the City (de financiële wereld) en ze wilden wat anders. Te veel werk en te weinig tijd met elkaar en de kinderen. Haar man is dol op bergen en op skiën en aangezien zijn zus hier al zo lang woont, was de keuze snel gemaakt. Nu ligt Innsbruck zelf niet echt in een wintersportgebied – het ligt in een dal en binnen een half uurtje ben je op de pistes (schijnt – ik heb het zelf nog niet geprobeerd :)). Maar dat was haar man nog te ver, dus nu wonen ze in een dorpje vlakbij Hall – een dorpje van 700 inwoners. Ik dacht dat ik een cultuurshock had mee gemaakt! Ik kan me haast niet voorstellen hoe het voor haar moet zijn: van een druk werkend bestaan in een van de grootste steden ter wereld, met veel sociale contacten en een keur aan activiteiten, naar een dorpje waar iedereen afkomstig is uit familie A of familie B en waar zelfs een inwoner van het dorpje ernaast die trouwt met een dochter van familie A al als vreemdeling wordt gezien! Uit wat ze zei maakte ik ook op dat het niet altijd makkelijk is; ze kwam er al snel achter dat ze toch wel echt een ‘ citygirl’ is. Ik denk dan ook dat het verhaal nog wel iets langer was dan ze nu vertelde. Maar er is een grens aan wat je tijdens een eerste gesprek vraagt, ook als expat 🙂

Hoe dan ook, we hebben een clubje opgericht. Voor alle vrouwen zoals wij; werkend, niet werkend, maar in ieder geval niet traditioneel Tirools en op zoek naar aanspraak, zonder verplichtingen, bij een te komen eens per twee weken. Onze eerste bijeenkomst is op 19 mei en we hebben al een extra aanmelding. Een gat in de markt? Nu maar hopen dat ik me staande weet te houden tussen al die native speakers van het Engels 🙂 Wordt vervolgd!