Ik begon met hardlopen in Innsbruck – enerzijds omdat mijn kleine zus ook begon en ik het wel een mooi moment vond om dan toch ook eindelijk eens de eerste stappen op mijn hardloopschoenen te zetten. Anderzijds omdat ik een reden nodig had om naar buiten te gaan. Mijn eerste ‘wedstrijd’ liep ik dan ook in Innsbruck – ik zet het tussen aanhalingstekens omdat ik geen medaille kreeg. Nu gaat het daar niet om – maar stiekem toch ook wel een beetje. Je wil toch iets van een aandenken hebben, althans ik wel. Daarna liep ik nog twee keer in Innsbruck en ook in Nurnberg. Nu is voor veel hardlopers een wedstrijd lopen in het buitenland een motivatie – maar ik begon dus in het buitenland. Toch voelde het nog niet alsof ik het al deed, die wedstrijd in het buitenland. Ik denk dat ik toch ergens vond dat ik toen nog geen echte hardloper was. En dus besloot ik afgelopen december dat een halve marathon lopen in het buitenland een mooie motivatie zou zijn. Ik hoefde niet zo lang na te denken over waar dat dan bij voorkeur zou zijn: Berlijn! De stad waar ik al meerdere keren een lofzang over schreef, waar ik vaker met mijn eega rondliep dan in onze eigen hoofdstad en waarvan ik had gehoord dat de sfeer bij de halve marathon super was.

Het is een raar proces voor mij, zo’n halve marathon. Eerst kijk ik er naar uit, maak ik een trainingsplan en kan ik niet wachten tot het zo ver is. Ergens in de voorbereiding gaat er dan een knop om en vind ik het maar niets dat ik me aan een schema moet houden, dat ik niet kan lopen wanneer ik wil maar ik rekening moet houden met hersteltijden en minimaal zo veel moet lopen. Dit keer liet ik dat wel een beetje los – na de 10 EM (Engelse Mijl; iets meer dan 16 kilometer in totaal) in Apeldoorn in februari had ik wel het idee dat die halve er toch wel inzat. Toch kwamen de zenuwen natuurlijk opzetten in de twee weken voor we naar Berlijn gingen; kon ik het echt wel? 16 KM is leuk, maar 21 is nog wel een tikje verder. Had ik wel genoeg getraind? Deze en gene stelde me gerust en hé, ik ging toch ook om te genieten van al die prachtige gebouwen langs de route? Want wanneer loop je nou onder de Brandenburg Tor door, of langs Charlottenburg en weet je dat als je de Fernsehturm ziet, je bijna aan het einde van die route bent?

We vertrokken op vrijdag – ouderwets met de trein en ook ouderwets met vertraging. Maar eenmaal in Berlijn was dat snel vergeten; het voelt toch een beetje als thuiskomen. Ja mensen, Astrid is echt een germanofiel – ze geeft het gewoon toe. We aten heerlijk Indiaas en ik dronk toch een Radler. Het ging toch ook om het genieten uiteindelijk… Dat vond ik nog wel een beetje spannend, dat eten en drinken – meestal heb ik voor een halve marathon toch wel dingen die ik juist wil eten, omdat ze niet verkeerd kunnen vallen of omdat ik weet dat ik dan niet onderweg honger krijg.  Maar hé, genieten!

Ook van het rondlopen op zaterdag. En van het ophalen van het startbewijs in het Station Berlin. Met een grote beurs erbij – met heel veel hardlopers. Ondanks de lange rij stond ik binnen drie kwartier weer buiten – inclusief rondwandelen op de beurs. De rest van de dag genoten we van de zon, de bekende plekken, de sfeer en kocht ik een paar prachtige schoenen. Nee geen renschoenen – die zijn meestal oerlelijk (althans, vind ik dan). ’s Avonds aten we een typisch Duitse maaltijd – zuurvlees (eiwitten – check!) met iets van aardappel (koolhydraten – check) en nee, geen Radler. Nu besloot ik toch maar verstandig te zijn …

Zondag – raceday! En zenuwen – dit keer zelfs met misselijkheid. Zelfs voor mijn eerste halve marathon had ik dat niet. Het ontbijt wilde er eigenlijk niet in – maar ja zonder eten 21 km hardlopen, dat gaat niet. Met het idee dat we veel te laat waren stonden we bij de metro – waar mijn eega (de rust zelve!) me er op wees dat er a) nog veel andere lopers stonden en b) we eigenlijk nog eerder waren dan de avond daarvoor gepland. O ja … genieten Astrid, genieten!

Met de 10KM van de CPC in mijn hoofd (heel druk, voor mij te druk) was ik een beetje (veel) gestressed of ik nog wel een keer naar de dixies zou kunnen. Maar ja – ik was natuurlijk even vergeten hoe goed georganiseerd onze Duitse vrienden zijn 🙂 Natuurlijk kon dat – nog wel 10 keer als het nodig was geweest. Bijna een uur stond ik in het startvak te wachten – de hele startprocedure duurde namelijk 45 minuten en natuurlijk stond ik in het laatste  vak. Maar toen begon het toch echt en mensen,  de eerste 10 KM zijn gewoon geweldig. Eigenlijk is het gewoon sightseeing door Berlijn op hardloopschoenen. En dan mag je dus gewoon over de weg lopen 🙂 Onder de Brandenburger Tor door, langs de Siegesaul en daar is Charlottenburg al! Daarna was het qua bezienswaardigheden soms wat minder spannend – natuurlijk is de Kurfurstendamm ook leuk, net als de Potsdamer Platz, maar het zijn niet de plekken waar ik mijn hart aan verloren heb. Maar toch: overal stonden mensen en op heel veel plekken was muziek. Ja het was pittig – maar het was ook genieten. Mijn snelste tijd ooit werd het niet – daar heb ik me pas 3 KM voor de finish bij neergelegd 🙂 Maar o ja, het ging om genieten hè.

Nadat ik mijn eega had teruggevonden – die dit keer een halve marathon met de metro deed – en mijn certificaat had opgehaald (jaja, meteen beschikbaar!), kon ik echt alleen maar genieten. En op dat moment wist ik weer waarom ik dit doe, waarom ik toch steeds weer inschrijf voor een halve marathon, ondanks de stress, het gevoel van moeten in plaats van willen lopen, de zenuwen en het gevoel ‘het is wel een heel eind hè’: dat gevoel van over de finish komen, de medaille, de wetenschap dat ik 2 1/2 uur kan hardlopen en dan niet strompelend over de finish kom. En de sfeer, de mensen, de stad – ja ik geloof dat dit echt de runners high was. Het hield ook wel even aan – toen ik een half uurtje later in de zon zat te genieten van een Radler, Weiswursten en een Bretzel kon ik alleen maar denken ‘wat wordt de volgende race?’ Nou ja dat wist ik eigenlijk al – de 10KM morgen in Rotterdam 😉 Maar dat voelt als een toetje – omdat ik zo enorm graag op de Coolsingel wil finishen. En daarna? Leiden – daarna weet ik het nog niet. Ik nam boekjes mee van Keulen en München in ieder geval. Wenen lijkt me ook wel wat 🙂 En mijn eega? Die wil wel mee. Gelukkig. Want het was ook gewoon een heel fijn weekend.

Op een terras ergens in Duitsland in de zon 🙂