Ik ben opgegroeid in een soort dorpje in de stad Eindhoven. Het pleintje of Het plein, zo noemden we het ook ook allemaal – en wij waren allemaal pleinbewoners. Het plein bestond uit nieuwbouwhuizen en de mensen die tegelijkertijd met mijn ouders daar een huis kochten, waren veelal mensen in dezelfde fase als mijn ouders: in de twintig, net met een kind, misschien een tweede onderweg, of net denkend aan een kind en met de wens (of de hoop) op korte termijn zwanger te zijn. Ik groeide dan ook op met veel leeftijdgenootjes op Het plein, al was ik zelf een van de oudste en was ik een van de weinige kinderen die liever binnen speelde dan buiten.
Mijn eerste festival, Dynamo Open Air, bezocht ik ook met een pleingenootje – hij was wel wat jonger dan ik (de leeftijd van mijn oudste zus) en zijn ouders vonden het eigenlijk alleen goed dat hij meeging omdat ik wat ouder was en daarbij ook erg rustig en verstandig. Dachten ze… Hij liet mij voor het eerst blowen – iets dat hij al wat langer deed – en ik hield hem niet tegen toen hij een oorbel liet zetten. Dat vonden zijn ouders toch wat minder – een serieus gesprek volgde dan ook toen wij weer terugkwamen op Het plein….
Maar ja, je wordt ouder en je gaat het huis uit. De relatie met de Pleinbewoners en de kinderen wordt anders; ieder gaat zijn eigen weg. En zo hoort het ook – daar is niets mis mee. Maar mijn ouders wonen er nog altijd – net als veel van de ouders van de kinderen waar ik mee opgroeide. Zo blijft er toch altijd een connectie, een gevoel van verbondenheid.
Vorige week belde mijn vader met het vreselijke bericht dat de jongen van Dynamo de avond daarvoor verongelukt was. 31 was hij. Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik hem voor het laatst gezien heb, maar zijn moeder komt altijd even praten als ze mij Het plein op ziet rijden. Zijn vader tennist wekelijks met mijn ouders en zussen. Zijn oudste zus is nog altijd een vriendin van mijn jongste zus. En beide zussen zijn zwanger. Het idee dat zij allemaal zonder hem door moeten is onvoorstelbaar – het idee dat hij nooit meer langs zal komen op Het plein is niet te bevatten.
De hele week probeer ik er al iets van te maken. Dat is nog niet gelukt. Ik kan alleen maar concluderen dat het leven soms onbegrijpelijk en wreed is. Hoewel ik weet dat de dood bij het leven hoort, lijkt het totaal zinloos dat een jongen van 31, die volop in het leven stond, er ineens niet meer is. Dat zijn neefjes hem niet zullen leren kennen. Dat zijn ouders hun zoon overleven.
Vandaag is de crematie geweest. Ik heb begrepen dat deze in zijn geest en op zijn manier is georganiseerd. Meestal biedt dat de overlevenden enige troost – ik hoop dat dit ook nu het geval is. En ik, ik neem op mijn eigen manier afscheid met dit stukje. Het biedt nog geen troost – maar dat komt denk ik nog wel. En ergens, ergens hoop ik toch dat hij nu ergens op ons neerkijkt en er toch een reden is voor dit alles.
http://youtu.be/ziThYl6B2vw
Zojuist “Afscheid “gelezen……..Je weet voldoende (m.b.t. mijn ervaringen)…….en ik weet zeker Astrid, ook voor zijn zussen, jouw zus en alle anderen………..hij kijkt echt mee. Als je op onze leeftijd wordt geconfronteerd met “de dood” van een leeftijdsgenoot………dan zie je opeens dat “alles” niet meer vanzelfsprekend is. En geef het de tijd……….is nodig. Echt!!
Mooi ontroerend stukje. Het leven is wreed en onrechtvaardig. Sinds zijn et gewoon geen woorden voor wat er gebeurd en is het zo….alleen maar wreed. En sommige dingen zijn zinloos, maar zijn spirit kan door de jouwe leven. Het weer proberen genieten van ieder moment hoe moeilijk, ook is de zin. Het omarmen van de pijn, hoe moeilijk ook, ipv het verzetten, geeft de keerzijde…het ook weer kunnen omarmen van het leven. Mijn gedachten zijn bij jullie allemaal van het pleintje. Heel veel liefs en sterkte
Helemaal juist astrid dit is niet te bevatten maar was wel mooi vanmiddag, Ben blij dat ik er geweest ben was wel echt in sander zijn stijl, Het leven is soms veel te kort, dus we zouden het wat meer op z’n sanders moeten doen vandaag leven wat morgen brengt dat zien we dan wel weer! gr alex
Hoi Alex, Ja kan me voorstellen dat het fijn is geweest om er bij te zijn. Had het graag gewild, maar was lastig te regelen. Geeft denk ik toch een beter afscheidsgevoel dan hier op afstand proberen het een plekje te geven. Groetjes, Astrid
http://www.youtube.com/watch?v=kTvN4pExX7g
Nothing Else Matters……….( telepathie,,,,,,,,,,,an angel? Hier luister ik nu dus naar, maar dan van d Scala………hoort ook bij mijn “verwerking”, de cd………)
Sterkte allen, ook ieder van “het pleintje”……….
Ook daar hebben wij het vandaag over gehad, de oorbel van Sander en hoe snel hij ook weer uit was. de keer dat hij als jongetje bij ons kwam vertellen dat Linda hem steeds aan het vervelen was. Dat is later nog best goed gekomen met die twee. Maar inderdaad het is niet te bevatten wat er gebeurd is. Mooi stukje dochter!
Wat heb je het prachtig verwoord Astrid, compliment!
Jeetje Astrid, wat ontzettend knap dat je het zo kunt beschrijven, zo’n vreselijk verdrietige gebeurtenis. Toen ik las over het plein kwamen er allerlei herinneringen boven aan het pleintje waar ik opgroeide. 8 huizen, en een gebouw van het groene kruis met een zuster die daar nog woonde en waar ik graag heen ging. Veilig en geborgen was het daar. En dan lees ik je verhaal verder en springen de tranen in m’n ogen. Sterkte! En wat is het dan weer moeilijk om in het buitenland te wonen en niet even te kunnen zijn met degenen die je zo lief zijn!
Hé Karin, dank je wel. En ja het is inderdaad weer een moment waarop het lastig is dat je in het buitenland woont. Een moment waarop je een andere manier moet zoeken om met je verdriet om te gaan dan je normaal zou doen.
ik zit het nu te lezen en te luisteren naar de muziek……………………… sterk spul hè!!
deddijo