Ik was er dolenthousiast over toen ik de grote poster in de bioscoop zag en nog enthousiaster nadat mede-adept Jette (mag ik je zo noemen?) me de link naar de trailer stuurde: Sisi – und ich erzahle euch die Wahrheit. 12 oktober zou de dag van de premiere zijn – eerst leek de film helemaal niet in Innsbruck te gaan draaien, maar zaterdag ging de film dan toch in Cineplexx draaien. Mary kon ik niet meevragen – de film is volledig in het Duits en daar zou ze bijzonder weinig van snappen. Steven bood manmoedig aan mee te gaan, maar na de ervaring in het Sisi museum in Wenen (hij vond het maar zo zo) wilde ik hem die 84 minuten durende film niet aandoen. Ik ging dus vrouwmoedig alleen; naar een voor mij nieuwe bioscoop. Ook zonder doelenlijst doe ik dus nog nieuwe dingen.

Laat ik voorop stellen dat ik er eigenlijk een gewoonte van heb gemaakt om niet te schrijven over dingen die ik echt wil afbranden. Ik vind dat er al genoeg negativiteit is op de wereld – dus in plaats van over een slecht boek, een vervelende ober of een teleurstellende film te schrijven, kies ik er voor om voor zover mogelijk over positieve ervaringen te schrijven. Soms ontkom je er echter niet aan – zo moest ik wel iets schrijven over de Kristalwelten (het was immers een doel) en zo voel ik ook een grote noodzaak om iets over de film te schrijven die ik net zag. Want wat ben ik blij dat Mary of Steven er niet bij was….

Het was vreselijk: een aanfluiting. Daar kan ik het bij laten, maar dan ben ik geen haar beter dan de gemiddelde negatieve blogger op internet, dus ik zal toch ook kort even uitleggen waarom ik dit vind. Sinds wij in Oostenrijk wonen, ben ik in de ban geraakt van Sisi en ook wel van Franz Joseph. Ze waren geen Cinderella en Prince Charming, zoals je misschien zou denken als je alleen de Romy Schneider films kent (die ik overigens nog altijd niet alle drie in zijn geheel gezien heb) – daar kwam ik al snel achter. Inmiddels heb ik het beeld van een meisje dat veel te jong trouwde met een ontzettend gezagsgetrouwe en hardwerkende man, die haar adoreerde en in (vrijwel) alles haar zin gaf. Daardoor werd het meisje een tikkeltje verwend – je zou kunnen zeggen een verwende prinses – en stelde ze soms onmogelijke eisen. Haar recalcitrantie werd nog verergerd door de Oostenrijkse stijfheid en de starre protocollen aan het hof – als ze maar kon, dan ontvluchtte ze dit alles. Maar helaas voor het meisje was ze de keizerin van een groot rijk en kon ze niet altijd maar vluchten. Daarbij was haar man misschien niet Prince Charming, maar wel heel lief en vriendelijk; ze kon hem dus ook niet altijd in de steek laten. En hij hield zo veel van haar, dat hij ook niet altijd nee kon zeggen tegen haar. Kortom: eigenlijk waren ze niet zo heel anders dan het gemiddelde echtpaar – ware het niet dat ze ook het keizerlijke paar van Oostenrijk – Hongarije waren.

Terug naar de film. Daarin komt Franz Joseph al niet voor – behalve dan als er fragmenten worden gebruikt uit de Sisi-trilogie. Je kunt je afvragen waarom dat zo is – Elisabeth was geen weduwe, sterker nog ze sterft 18 jaar voor Franz Joseph. Was Franz een watje, een slechte man, een waardeloze keizer? Allemaal niet volgens mij. Maar dat is nog niet het ergste – het ergste is dat de film allerhande geruchten behandelt en doet voorkomen alsof deze DE waarheid zijn. Elisabeth was labiel, paranoïde, had anorexia of boulimia, hoorde stemmen en zo nog wat meer. Het is niet allemaal onzin – maar van de meeste van die verhalen wordt in de degelijke biografie van Brigitte Hamann over Sisi wel gezegd dat er geen harde bewijzen voor zijn. Waarom zwengel je dat dan aan in een film die alleen over feiten moet gaan? En waarom herhaal je in een film van 84 minuten sommige zaken twee keer? Het was alsof je eerst integraal naar de trailer keek en daarna de film pas begon. En dat terwijl er zoveel niet of slechts heel beknopt behandeld werd – de dood van twee van de vier kinderen bijvoorbeeld. Pure tijdverspilling om dan twee keer te zien hoe Sisi in de mist opgaat. Vast heel mooi gefilmd, maar het voegt echt niets toe aan het verhaal. En dan alle fragmenten van Romy Schneider er tussendoor – leuk in 3D, maar iedereen weet nu wel dat die verfilmingen bepaald niet waarheidsgetrouw zijn.

Sorry – ik ga niet alleen in tegen mijn eigen regel van geen negatieve blogs schrijven, ik ga ook in tegen mijn eigen regel van niet te lange blogs schrijven. Ik had nog veel meer negatiefs kunnen schrijven, want ik vind het zo jammer dat dit nu als waarheid over Elisabeth geldt – of dat het in het minst erge geval bijdraagt aan hoe mens haar gaan zien. Ik vraag me oprecht af waarom over deze prachtige monarchie, die naast Sisi en Franz ook nog bestaat uit de imponerende Maria-Theresia en veel meer grote keizers, geen enkele goede historische roman te vinden is en waarom er geen goede film over wordt gemaakt. De echte, verifieerbare feiten zorgen al voor een mooi verhaal – vertel dat dan gewoon. Echt een gemiste kans. En niet gaan kijken – kijk dan maar liever naar Romy!

Voor wie toch nieuwsgierig is: hieronder de trailer. Eigenlijk weet je dan alles…

http://youtu.be/JfmM0Y5Z3XA