Vandaag ben ik 33 geworden. Of eigenlijk, op het moment van schrijven van dit stukje ben ik eigenlijk nog altijd officieel geen 33, want ik ben iets na elf uur in de avond geboren. Maar dat terzijde 😉 Mijn tweede verjaardag in Oostenrijk en ik voelde me dit jaar ook wel echt jarig.

Niet in de laatste plaats dankzij de vele felicitaties via de post (zelfs met cadeautjes – echt super!), Facebook en Twitter. En dankzij mijn lief natuurlijk – die me om 12u nog verraste met twee mooie espresso-kopjes van glas voor bij mijn nieuwe Nespresso-apparaat (ook van hem gekregen; en direct in gebruik genomen). Verder trakteerde ik mezelf op een uitgebreide verf- en knipbeurt bij mijn favoriete kapper in Innsbruck: Kingston.

Maar ik dacht vandaag ook regelmatig aan mijn opa. En niet omdat ik hem altijd zag op mijn verjaardag – daar kwam de klad in toen ik naar Leiden verhuisde in 1999. Daarheen reizen vond hij namelijk te ver en dus deed hij het nooit. Opa was vrij standvastig; als hij iets niet wilde, dan deed hij het ook gewoon niet. Maar hij belde wel altijd op mijn verjaardag en meestal zag ik hem dan de zondag volgend op de verjaardag. In Eindhoven uiteraard 🙂 Gek, hoe je op onverwachte momenten ineens aan overleden mensen kunt denken. Opa is namelijk al even dood.

Waarom ik juist vandaag aan hem dacht? Omdat hij altijd een grapje maakte over het omdraaien van je nieuwe leeftijd. 16 werd 61, 21 werd 12 en 83 werd 38. Gewoon, een onnozel grapje – maar wel eentje dat door het jaar heen ook regelmatig terugkeerde. Maar ja, dit jaar is daar geen lol aan. 33 blijft gewoon 33, hoe vaak je de getallen ook omdraait. Saai hoor!